Η μετάθεση του κέντρου βάρους στην άσκηση της τιμωρητικής εξουσίας από το υλικό σώμα στην άυλη ψυχή του καταδίκου κατά τον 18ο αιώνα -και λίγο αργότερα η γέννηση του νόθου παιδιού που πήρε το όνομα «σωφρονιστική μεταχείριση»- δεν σηματοδότησε το τέλος του πόνου, το υλικό σώμα δεν έπαψε να αποτελεί πεδίο πρόκλησης οδύνης σε όλη την ιστορία της φυλακής. Αν τα παραπάνω αφορούν τον κυρίαρχο τιμωρητικό θεσμό στο σύνολό του, αποκτούν ιδιαίτερη σημασία όταν επιχειρούμε να φωτίσουμε το σκοτεινό κομμάτι του, τους χώρους κράτησης γυναικών.
Πριν από δύο χρόνια οι γυναίκες κρατούμενες διεκδίκησαν ένα χώρο στον δημόσιο λόγο με αφορμή τις καταγγελίες τους για τους κολπικούς ελέγχους. Εμβληματική περίπτωση ο κολπικός έλεγχος, αποτελώντας την επιτομή του ελέγχου και της τιμωρίας του γυναικείου σώματος: σώμα γυμνό, ελέγξιμο, ταπεινωμένο, στόχος και συνάμα εργαλείο της τιμωρητικής εξουσίας.
Εμβληματική περίπτωση και για τον επιπλέον λόγο ότι χρειάστηκε αυτό το τοπίο οδύνης για να μιλήσουμε για τις γυναικείες φυλακές. «Δεν είμαι η Κ.Γ. είμαι η Γκουλιώνη Κατερίνα, έχω όνομα, αυτή είμαι κι έχω να πω πολλά» έγραφε η Κατερίνα Γκουλιώνη στο τελευταίο της γράμμα. Γυναίκες έγκλειστες. Έχουν όνομα, έχουν φωνή κι έχουν να πουν πολλά.
Επιμέλεια: Σοφία Βογιατζή, Πόπη Πανουτσοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου