Γραμμα κρατουμενης απο φυλακες Κορυδαλλου

Αναδημοσίευση από: http://athens.indymedia.org

21 – 5 – 2010. Κων/νου και Ελένης 12 η ώρα τα μεσάνυχτα. Μένω μόνη στο διαμέρισμα μου. Χτυπάει το κουδούνι και μπαίνουν μέσα 10 ασφαλίτες. Κάποιος ρουφιάνος τους έδωσε δουλειά και διάλεξε εμένα. Αυτή η μέρα με σημάδεψε. Μετά που έκαναν το σπίτι μου μπουρδέλο βρήκαν μια σακούλα με 200 γρ. χασίσι. Είμαι χρήστης 30 χρόνια. Από νωρίς είχαν μαζευτεί δύο φιλαράκια χρήστες και αυτοί. Βάζουμε όλοι μαζί λεφτά και αγοράζουμε για να μην έχουμε το συνεχόμενο άγχος του δρόμου. Τους μαζέψανε και αυτούς και από το φόβο τους για τα περαιτέρω μπλεξίματα και αφού το σπίτι ήταν δικό μου πλήρωσα εγώ τη νύφη ( κάνε φίλους λέει να δεις καλό ). Η ανακρίτρια που ψάχνει θύματα γιατί πρέπει και κάποιοι να μπαίνουν φυλακή με προφυλάκιση. Μια γυναίκα χωρίς στον ήλιο μοίρα 52 χρονών με προβλήματα υγείας και χιλιάδες βιώματα και ψυχολογικά και χωρίς κανένα στήριγμα.

Βρίσκομαι στη Νεάπολη μήνας Μάιος με ζέστη και μπαίνω σ ένα θάλαμο 4χ4 με μια αυλή 4χ4. 18 γυναίκες, λάθος στοιβαγμένα κορμιά το ένα πάνω στο άλλο και εκεί πρέπει τώρα εσύ να βγάλεις τη φυλακή σου. Ακριβό τίμημα. Έβγαλα εκεί έξι εφιαλτικούς μήνες. 18 γυναίκες είναι σαν ανήμερα θηρία στο κλουβί ,διαφόρων φυλών, καθημερινοί καβγάδες, βρώμα και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, αρρωστημένα μυαλά και όμως λεγόταν σωφρονιστικό κατάστημα. Δεν σωφρονίζεσαι εκεί μέσα με τίποτα. Καθημερινά κάναμε προσπάθειες για αραίωση του θαλάμου και οι υπάλληλοι που άνοιγαν τις πόρτες μας λυπόντουσαν. Το υπουργείο δικαιοσύνης λέει πρέπει να αποφασίσει για την αραίωση. Ένα γαμημένο σύστημα που δεν μπορεί να δει την ανθρώπινη πλευρά γιατί πίσω απ όλα αυτά παίζονται συμφέροντα και εμείς οι κρατούμενοι ανακυκλωνόμαστε για να ταίζουμε δικηγόρους, ανακριτές και πουλημένους εισαγγελείς.

Μετά από έξι μήνες κράτησης μου εκεί ένα ωραίο μεσημέρι μπαίνουν μέσα και φωνάζουν το όνομα μου για μεταγωγή στον Κορυδαλλό. Αρχίζω να ουρλιάζω γιατί είμαι Κρητικιά, η οικογένεια μου και οι ρίζες μου είναι εκεί. Η απάντηση ήταν ότι από το υπουργείο ο κλήρος έγραψε το δικό μου όνομα. Με φορτώνουν στο καράβι και με πάνε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης με 200 στρατιώτες λογής λογής καρύδια. Βρίσκομαι κρατούμενη σ ένα ετοιμόρροπο κτίριο που επικρατούν τριτοκοσμικές συνθήκες εξαθλίωσης. Μόνο αμα το ζήσεις μπορείς και να το καταλάβεις. Ότι και να περιγράψω είναι πολύ λίγο. Να ξεκινήσω από την βρωμιά, φαγητό απλά καζάνια γεμάτα με κάτι τέλος πάντων που μέσα θα κολυμπάει και ένα ζωύφιο, φάρμακα με τις χούφτες για να μην διαταράσσεται η ησυχία του Κολαστηρίου. Όλα είναι υπό διάλυση και όμως εδώ μέσα ζούμε 200 γυναίκες στην ψείρα και στην ψώρα. Το πιο σημαντικό είναι οι άσχετοι γιατροί με τις λάθος διαγνώσεις που μας ξεπετάνε για να τελειώνουν. Ένα τέτοιο σοβαρό λάθος βίωσα κι εγώ. Έχω κάνει ολική αφαίρεση θυροειδούς και ήμουνα ρυθμισμένη σε μία συγκεκριμένη αγωγή και σε θεραπεία από γιατρούς με συγκεκριμένα φάρμακα. Όταν με πήγαν στο στρατόπεδο με πήγανε στο φαρμακείο και τους είπα για τα φάρμακα που με ακολουθούσανε από τη Νεάπολη. Η απάντηση ήταν ότι δεν υπάρχουν αυτά και θα μου δίνανε κάποια άλλα. Το ίδιο είναι μου απαντήσανε. Μετά από λίγο καιρό ο εαυτός μου άρχισε να υποτροπιάζει και να βγάζω σπυριά και να φαγουρίζομαι. Επί δυο μήνες πηγαινοερχόμουνα στον δερματολόγο και σε παθολόγο. Η απάντηση ήταν ότι είχα ξηροδερμία και θα μου περνούσε με μία αλοιφή. Στην πορεία αυτό δεν έγινε και αφού ο συγκεκριμένος δερματολόγος δεν ήταν γνώστης καμίας καταστάσεως , στην τελευταία μου επίσκεψη η γνωμάτευση ήταν ότι είναι Νορβηγική ψώρα. Όταν άρχισα να φωνάζω ότι κάνει λάθος και αν ήταν αυτό έπρεπε να είχα κολλήσει από τον θάλαμο. Η απάντηση που πήρα ήταν απομόνωση . Όταν το άκουσα ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Αμέσως με πήραν και με πέταξαν σ ένα βρώμικο κλουβάκι, υποτίθεται για να με απολυμάνουν. Το βράδυ της πρώτης μέρας μ έγδυσαν , ολόγυμνη στο διάδρομο της απομόνωσης και με ψεκάσανε σαν τον σκύλο. Αυτά που ένιωθα εκείνη τη στιγμή ήταν εξευτελισμός και ταπείνωση. Με ξέχασαν ραντισμένη τέσσερις μέρες. Το φάρμακο μου έκαψε σχεδόν το σώμα. Ήταν οι χειρότερες μέρες της ζωής μου. Έπαθα επεισόδιο πανικού και με πιάσανε αυτοκαταστροφικές τάσεις , κανείς όμως δεν μου έδινε σημασία. Την πέμπτη μέρα με ξαναπήγαν στον γιατρό. Η συμπεριφορά του απέναντι μου ήταν αναιδεστάτη. Με εξέτασε και μου είπε να κάτσω στο κλουβάκι μια εβδομάδα ακόμα. Όταν με επιστρέψανε εκεί κατάλαβα ότι έπρεπε να υπερασπιστώ τον εαυτό μου , με έπιασε υστερία , πέταξα όλα τα τρόφιμα έξω , άρχισα να κάνω αιτήσεις και ξεκίνησα λευκή απεργία. Μετά απ όλα αυτά ενεργοποιήθηκε το σύστημα , τρέξανε όλοι από πάνω μου και κανονίσανε να με πάνε νοσοκομείο. Οι απαντήσεις ήταν αυτά που φανταζόμουνα. Συνεχόμενη αλλαγή χαπιών μου δημιούργησε το φούντωμα αυτό στο σώμα. Με γυρίσανε από το νοσοκομείο διαλυμένη , κουρασμένη , μου ζητήσανε ένα απλό συγνώμη και ούτε γάτα ούτε και ζημιά. Ένιωθα τόσο οργισμένη και θυμωμένη που ο σκοπός μου ήταν αυτός ο ανεύθυνος δερματολόγος που έπαιξε με την ψυχολογία μου και την υγεία μου. Όταν άρχισα να το ψάχνω ανακάλυψα ότι είχε κάνει πολλές λάθος διαγνώσεις σε βάρος κρατουμένων γυναικών. Έκανα αίτηση να μιλήσω σε εισαγγελέα μήπως και καταφέρω να τον αλλάξουμε. Η εισαγγελέας με άκουσε προσεκτικά , έδειχνε να ταρακουνήθηκε από αυτά που άκουσε , της είπα ότι ήθελα να του κάνω μήνυση και αναφορά και μου είπε να περιμένω έξω για να εξετάσει τον ιατρικό μου φάκελο. Όταν επέστρεψα όλα είχαν αλλάξει, το ύφος της και ο τρόπος ακόμα που μου μιλούσε και μου παρουσιάζει ένα χαρτί που δεν ξέρω που βρέθηκε που έγραφε εξερχόμενη ψώρα. Αμέσως κατάλαβα τι συμβαίνει. Είχα ζορίσει την κατάσταση και έπρεπε να με σταματήσουνε. Η απάντηση μου ήταν ότι εγώ τουλάχιστον βρήκα το θάρρος να βουτήξω στα βαθιά νερά και να πάω ενάντια στο γαμημένο κωλοσύστημα τους και να πω κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει.

Η περαστική Κρητικιά