Με καθυστέρηση πολλών χρόνων το ελληνικό κράτος κάνει ουσιαστικά βήματα στη στάση του απέναντι στους χρήστες ναρκωτικών. Η κατάργηση ορισμένων ποινών θα αποσυμφορήσει τις φυλακές που κατά 50% έχουν γεμίσει με χρήστες. Τα προγράμματα του ΟΚΑΝΑ που θα απλωθούν στα νοσοκομεία υλοποιούν ουσιαστική βοήθεια στους ανθρώπους που έχουν βουλιάξει στον αυτοκαταστροφικό δρόμο.
Τα μέτρα δεν είναι πλήρη, αλλά συμβάλλουν πραγματικά, όχι στα λόγια. Επιτέλους. Οι φυλακές δεν είναι η κατάλληλη τιμωρία ακόμη κι αν επιμείνουμε σε ποινές. Για τους εξαρτημένους προφανώς δεν είναι τόπος αναμόρφωσης. Είναι τόπος επιδείνωσης και μεγαλύτερου βουλιάγματος. Λέμε ότι ο χρήστης είναι ασθενής, όχι κακούργος. Ίσως και αυτό είναι υπερβολή. Μπορεί να έγινε πλέον ασθενής -από την παρατεταμένη χρήση- αλλά γενικά είναι εξαρτημένος και απειλούμενος, πολλαπλά. Η κοινωνία επομένως τη φροντίδα της θα πρέπει να την στρέψει προς την εξάρτηση και την προστασία από τις πολλαπλές απειλές - υγείας, κοινωνικές. Η υποκατάσταση με τη μεθαδόνη είναι μια προσπάθεια διαχείρισης της εξάρτησης για να μειωθούν οι κίνδυνοι και το κοινωνικό κόστος.
Ο ρεαλισμός απαιτεί να δεχθούμε την πραγματικότητα των χρηστών και να μειώσουμε τη ζημία. Συγχρόνως απαιτεί τη σταθερή επίμονη προσπάθεια κατά της εξάρτησης. Και για να μειωθεί ο ρυθμός αύξησης των εξαρτημένων και για να βοηθηθούν όσοι το παίρνουν απόφαση να ξεφύγουν και να ξαναβρούν τη ζωή τους. Βγάζουμε από τη φυλακή τους χρήστες για να δώσουμε δεύτερη και τρίτη ευκαιρία σε όσους -έστω λίγους- θέλουν να αποκοπούν από την εξάρτηση. Δεν τους ρίχνουμε στο “φροντιστήριο της πρέζας”. Τα νομοθετικά μέτρα και τα προγράμματα υποκατάστασης πρέπει να συνδυαστούν με ενεργητικά προγράμματα κοινωνικής στήριξης και τη σταθερή επίμονη, πειστική δράση κατά της χρήσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου