Αναδημοσίευση από: www.topontiki.gr
Επιστολή - καταγγελία για τις συνθήκες κράτησής της έστειλε στο "Π" η Πόλα Ρούπα, η οποία παραμένει φυλακισμένη για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα.
Η επιστολή έχει ως εξής:
"Μέσα στο χρονικό διάστημα που βρίσκομαι φυλακισμένη εγώ και το παιδί μου, έρχομαι επανειλημμένα αντιμέτωπη με αναρίθμητους κινδύνους που απειλούν όχι μόνο την υγεία και την ψυχολογική ισορροπία του παιδιού μου, αλλά απειλούν και την ίδια του τη ζωή. Ύστερα από δεκαεφτά μήνες στις ελληνικές φυλακές με απόλυτη βεβαιότητα καταλήγω στο συμπέρασμα πως όχι μόνο δεν υπάρχουν υποδομές κατάλληλες για κράτηση γυναικών με παιδιά, αλλά οι συγκεκριμένοι χώροι κράτησης και οι συνθήκες διαβίωσης πρωταρχικώς στη Θήβα αλλά και στις φυλακές του Κορυδαλλού, είναι παντελώς ακατάλληλες για παιδιά, είναι καταστροφικές για την ψυχολογική και πνευματική τους ανάπτυξη, είναι καταστροφικές για την υγεία τους και απειλούν την ίδια τους τη ζωή.
Οι συνεχείς προσπάθειες που καταβάλλω όλο αυτό το διάστημα να βελτιωθούν αυτές οι συνθήκες, ναι μεν έχουν επιφέρει κάποια μικρά αποτελέσματα, όμως αυτά δεν επαρκούν καθόλου για να ακυρώσουν τους κινδύνους που συνεχώς απειλούν τα παιδιά, οι οποίοι κίνδυνοι είναι γνωστοί όχι μόνο στις υπηρεσίες και των δύο φυλακών (στη Θήβα η υπηρεσία στο σύνολό της, από τους υπαλλήλους ως τη διευθύντρια, κρατούν προκλητικά αδιάφορη στάση μπροστά στα προβλήματα και τις διαμαρτυρίες των γυναικών), αλλά είναι σίγουρα γνωστοί και στους πολιτικούς τους προϊστάμενους, οι οποίοι καλύπτουν και εξωραΐζουν δημοσίως αυτή την κατάσταση.
Πριν μπω στην αναλυτική καταγραφή των ζητημάτων αυτών και την αναφορά παραδειγμάτων και περιστατικών, δηλώνω από την αρχή πως η μόνη διέξοδος που υπάρχει για να πάψει να απειλείται η υγεία και η ζωή του παιδιού μου, για να μπορεί να μεγαλώσει με ασφάλεια, χωρίς ψυχολογικά προβλήματα και προβλήματα υγείας, είναι να σταματήσει εδώ και τώρα η παραμονή του στη φυλακή.
Γι’ αυτό και εξ’ αρχής δηλώνω πως είναι απολύτως αναγκαία η αποφυλάκισή μου προκειμένου να εξασφαλίσω ότι το παιδί μου θα ζήσει και θα γίνει ένας υγιής σωματικά και ψυχικά άνθρωπος.
Πρωταρχικός, σοβαρότερος αλλά και διαρκής κίνδυνος για τα παιδιά είναι η συνεχής έκθεσή τους σε σοβαρές και ανίατες πολλές φορές ;ασθένειες, καθώς είναι υποχρεωμένα αυτά και οι μητέρες τους να συμβιώνουν σε κοινούς χώρους με γυναίκες που έχουν προσβληθεί από λοιμώδεις αρρώστιες όπως ηπατίτιδα, aids κπλ. Όταν δε μιλάμε για συμβίωση, εννοούμε τη χρησιμοποίηση κοινών χώρων (κουζίνες, ψυγεία, παιδότοποι αλλά και τη διαμονή σε κοινούς θαλάμους (όπως έγινε με την περίπτωσή μου ) και σε κοινά κελιά.
Στις φυλακές Κορυδαλλού που κρατούμαι από τον Ιούνιο του 2010 εγώ και το παιδί μου έχουμε ζήσει στον ίδιο θάλαμο με τρεις γυναίκες με ηπατίτιδα, μία εκ των τριών είχε και aids, με ένα παιδί που έπασχε από τον ιό Η1Ν1, μία με ψώρα. Αυτές είναι οι περιπτώσεις που εγώ γνωρίζω και για τις οποίες η υπηρεσία αρνιόταν να με ενημερώσει αρχικά. Μόνο κατόπιν δικής μου πίεσης παραδέχονταν ότι υπήρχαν στο θάλαμο μαζί μου γυναίκες με τις συγκεκριμένες παθήσεις. Μόνη εξαίρεση η περίπτωση της ψώρας για την οποία κινητοποιήθηκε η υπηρεσία και η παιδίατρος της φυλακής για να δώσουν κάποιες οδηγίες για την προστασία των υπολοίπων γυναικών και των παιδιών στο θάλαμο. Εξαιτίας όμως αυτής της περίπτωσης με την ψώρα, η οποία είναι εξαιρετικά μεταδοτική και απαιτεί 4-6 εβδομάδες για να διασφαλιστεί ότι δεν θα υπάρξει άλλο κρούσμα, υποχρεώθηκα να αποχωριστώ το μόλις 7 μηνών παιδί μου για περισσότερο από ενάμισι μήνα (συνολικά για δύο μήνες), γεγονός που είχε σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογία του για αρκετό διάστημα. Να επισημάνω πως όλοι οι παιδοψυχολόγοι μηδενός εξαιρουμένου, επισημαίνουν τους κινδύνους από την απομάκρυνση των μωρών και των μικρών παιδιών από τις μητέρες τους, ιδιαίτερα στον πρώτο αλλά και στο δεύτερο χρόνο της ζωής τους. Ακόμα και τα διαστήματα που υποχρεώνομαι να αποχωρίζομαι το παιδί μου δεν γνωρίζω τι μακροχρόνιες επιπτώσεις μπορεί να έχουν στην ψυχολογία του, ιδιαίτερα αυτά που είναι μεγάλα διαστήματα όπως αυτό που προανέφερα.
Σχετικά με τις υπόλοιπες περιπτώσεις πιο συγκεκριμένα αναφέρω:
Η περίπτωση με τον ιό Η1Ν1 αφορούσε μωρό 8 μηνών που είχε έρθει στον Κορυδαλλό από τη Θήβα για εξετάσεις στο νοσοκομείο αφού ήταν άρρωστο. Χωρίς να προηγηθεί καμία διάγνωση, τοποθετήθηκε το μωρό και η μητέρα του στον ίδιο θάλαμο που μένω εγώ και το τότε 5 μηνών παιδί μου. Περιττό να επισημάνω πως σ’ αυτή την ηλικία τα μωρά δεν έχουν αναπτύξει ακόμα αντισώματα και πιθανή προσβολή του από τον ιό θα μπορούσε ακόμα και να το σκοτώσει. Όταν η γυναίκα και το παιδί επέστρεψαν με τη διάγνωση από το νοσοκομείο στη φυλακή, τοποθετήθηκαν σε διπλανό με μένα κελία και χωρίς να μπει κανείς στον κόπο από την υπηρεσία να ενημερώσει εμένα και όσες διέμεναν μαζί με το άρρωστο παιδί στο θάλαμο ούτε φυσικά να διερευνήσει μήπως κάποιο άλλο παιδί ή γυναίκα είχε αρρωστήσει. Απλώς συμβούλεψαν τη γυναίκα να μην βγαίνει από το κελί και … να μην πει τίποτα στις υπόλοιπες για την αρρώστια του παιδιού. Η πληροφόρησή μου για το γεγονός ότι το παιδί είχε τον ιό Η1Ν1 έγινε αργότερα από άλλη κρατούμενη των φυλακών της Θήβας.
Τις επόμενες από αυτό το περιστατικό εβδομάδες ένα άλλο κρούσμα του ίδιου ιού υπήρξε σε μωρό κρατούμενης και η ματαίωση της τοποθέτησής της στο θάλαμο όπου κρατούμαι έγινε κατόπιν διαμαρτυρίας άλλης κρατούμενης από τη Θήβα, η οποία και γνώριζε το περιστατικό γιατί είχε μόλις επιστρέψει από το ίδιο νοσοκομείο και ήθελε να προστατέψει εμένα και το παιδί μου. Σε μια άλλη περίπτωση, έγκυος με προβλήματα κύησης ζήτησε άλλη γυναίκα για βοήθεια από την υπηρεσία. Η κρατούμενη που της στάλθηκε έπασχε από ηπατίτιδα, γεγονός που η υπηρεσία γνώριζε αλλά… ξέχασε να ελέγξει. Η επισήμανση του προβλήματος έγινε από εμένα που έτυχε να το γνωρίζω και η κρατούμενη απομακρύνθηκε. Τον Δεκέμβριο του 2010 συλλαμβάνεται και μεταφέρεται έγκυος στο θάλαμο, η οποία διέμεινε μαζί με εμένα, το παιδί μου καθώς και άλλες κρατούμενες και παιδιά για 4 μήνες. Η συγκεκριμένη κρατούμενη έπασχε από ηπατίτιδα C και δεν της είχε γίνει καμία εξέταση από τη φυλακή. Η διάγνωση έγινε στο νοσοκομείο όπου γέννησε και ενώ η υπηρεσία της φυλακής κατά την επιστροφή της την απομόνωσε, αρνήθηκε να μας ενημερώσει για το περιστατικό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν εξαγριωτικό το γεγονός ότι όχι μόνο συμβίωνα εγώ, το παιδί μου και άλλες κρατούμενες και παιδιά με μια γυναίκα που έπασχε από ηπατίτιδα C στον ίδιο θάλαμο για 4 μήνες , όχι μόνο «αμέλησαν» να της κάνουν τις εξετάσεις αυτές που είναι βασικές για κάθε έγκυο αλλά και όταν «ανακάλυψαν» το πρόβλημα, φρόντισαν να το κουκουλώσουν λέγοντας ψέματα όλοι για το λόγο που είχε η συγκεκριμένη κρατούμενη μεταφερθεί στην απομόνωση. Τελικά, ενημερώθηκα από την ίδια για το πρόβλημα και, φυσικά, προχώρησα άμεσα σε έντονες διαμαρτυρίες και αναφορές στη διεύθυνση της φυλακής αλλά και στους υπαλλήλους για το γεγονός και για την απόκρυψή του. Ύστερα από αυτό προχώρησα σε εξετάσεις εγώ και το παιδί μου ενώ παρότρυνα και άλλες συγκρατούμενές μου να κάνουν το ίδιο. Τις ίδιες εξετάσεις υποχρεώθηκα να επαναλάβω λίγους μήνες αργότερα αφού τα περιστατικά δεν σταμάτησαν, όπως με είχαν διαβεβαιώσει από την υπηρεσία της φυλακής. Το παραπάνω κρούσμα ηπατίτιδας διαπιστώθηκε στις 26 Απριλίου του 2011. Η συγκεκριμένη κρατούμενη, φυσικά, μεταφέρθηκε ύστερα από λίγες ημέρες παραμονής της στην ειδική πτέρυγα (Γ) του Κορυδαλλού όπου κρατούνται γυναίκες με νόσους όπως ηπατίτιδα, AIDS, κλπ., στις φυλακές της Θήβας και τοποθετήθηκε μαζί με τις υπόλοιπες έγκυες και μωρομάνες , χωρίς να τους γίνει καμία ενημέρωση για τη νόσο που είχε η κρατούμενη. Η ενημέρωσή τους έγινε από εμένα.
Λίγους μήνες αργότερα και συγκεκριμένα στις 5 Αυγούστου 2011 και ενώ περιμένω το παιδί μου να επιστρέψει στη φυλακή, μαθαίνω πως άλλη μια έγκυος που γύρισε από το νοσοκομείο και που πριν διέμενε μαζί μου στον ίδιο θάλαμο, πήγε στην απομόνωση. Βέβαια κανένας από την υπηρεσία δεν απάντησε στην ερώτησή μου από τι έπασχε και απομονώθηκε. Τελικά επικοινώνησα με το διευθυντή των φυλακών ο οποίος και έμαθε ότι η συγκεκριμένη κρατούμενη έπασχε από ηπατίτιδα C. Όμως, έπασχε επίσης και από AIDS το οποίο δεν μου ανακοινώθηκε αλλά το έμαθα μόνη μου λίγες ημέρες αργότερα. Το ίδιο διάστημα στο θάλαμό μου διέμενε άλλη μία έγκυος με ηπατίτιδα C η οποία είχε κάνει εξέταση, ήταν γνωστό ότι έπασχε από αυτή τη νόσο στην υπηρεσία, που όμως «ξέχασε» να κοιτάξει το φάκελό της όταν αυτή μεταφέρθηκε στο θάλαμο. Ο έλεγχος έγινε ξανά ύστερα από δική μου παρότρυνση και τελικά, και αυτή η κρατούμενη απομακρύνθηκε.
Τα τελευταία αυτά δύο περιστατικά ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, καθώς είχαν προηγηθεί αρκετά (σίγουρα θα υπάρχουν και άλλα που δεν έμαθα ποτέ) ενώ είχαν ακουστεί αρκετές φορές οι διαβεβαιώσεις της υπηρεσίας ότι «δεν θα ξανασυμβεί».
Ύστερα από την αποκάλυψη των δύο τελευταίων περιστατικών η αντίδρασή μου φυσικά ήταν έντονη και ο διευθυντής των φυλακών Κορυδαλλού με διαβεβαίωσε πως δεν θα μπαίνει από εδώ και στο εξής στο θάλαμο καμία κρατούμενη και κανένα παιδί που δεν θα έχει πρόσφατα εξεταστεί για λοιμώδεις ασθένειες. Είναι πάντως δεδομένο πως αν δεν υπήρχε αντίδραση από τη μεριά μου, αν κανένας δεν έθετε το ζήτημα, θα εξακολουθούσε αυτή η τακτική να τοποθετούνται στον ίδιο θάλαμο υγιείς και άρρωστες μαζί, γυναίκες και παιδιά. Η υπηρεσία των φυλακών στο μεγαλύτερο μέρος της τώρα πια αναγνωρίζει το πρόβλημα – αφού αναδείχτηκε από εμένα - ενώ οι όποιες ενστάσεις από αυτή επικεντρώνονται στην απουσία υποδομών στις φυλακές και σχεδίου αντιμετώπισης τέτοιων ζητημάτων. Οι προσπάθειες επίλυσης των ζητημάτων αυτών που επικεντρώνονται στην απαγόρευση από τον διευθυντή της τοποθέτησης στον ίδιο θάλαμο με εμένα γυναικών και παιδιών που δεν έχουν εξεταστεί όπως προανέφερα έγινε ύστερα από τις δικές μου αντιδράσεις και την πίεση που άσκησα στην υπηρεσία. Γνωρίζω επίσης, πως έχει γίνει αναφορά στο υπουργείο τόσο του αρχιφύλακα των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, όσο και του διευθυντή για την απουσία χώρων κράτησης άρρωστων γυναικών.
Παρόλο που είναι υποχρεωμένη η φυλακή να παρέχει στις κρατούμενες κάθε είδους ιατρική φροντίδα που χρειάζεται και να μην τους αρνείται να εξετάζονται και να εμβολιάζονται για λοιμώδεις ασθένειες (εξ άλλου οι φυλακισμένες – οι είναι ομάδες υψηλού κινδύνου αφού ζουν σε περιορισμένο χώρο πολλά άτομα με διαφόρων ειδών μεταδοτικές παθήσεις), υπάρχουν ακόμα και γιατροί οι οποίοι αρνούνται να πραγματοποιήσουν τις εξετάσεις αυτές.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχει, όπως προανέφερα, ρητή διαβεβαίωση του διευθυντή πως δεν θα έρθει ξανά κρατούμενη χωρίς εξετάσεις στο συγκεκριμένο χώρο που κρατούμαι εγώ και το παιδί μου, η εντολή αυτή έχει παραβιαστεί ήδη από κάποιες υπαλλήλους και άτομα χωρίς να έχουν εξεταστεί για λοιμώδεις ασθένειες έχουν ήδη τοποθετηθεί στο θάλαμο ή σε διπλανό κελί. Να σημειώσω πως ο θάλαμος και ο διάδρομος μπροστά από αυτόν είναι οι μόνοι χώροι της φυλακής την καθαριότητα των οποίων επιμελούμαι εγώ η ίδια, προσπαθώ να κρατήσω μακριά άτομα που δεν είναι βεβαιωμένα υγιή και είναι το μόνο πεδίο στο στενό χώρο της φυλακής που το παιδί μου μπορεί σχετικά άφοβα να κινείται. Επισημαίνω πως το 13 μηνών παιδί μου είναι αυτό που βιώνει πιο σκληρά από οποιονδήποτε άλλο τον εγκλεισμό, καθώς είμαι υποχρεωμένη λόγω των άπειρων κινδύνων να τον κρατώ συνεχώς υπό έλεγχο, να μην τον αφήνω ελεύθερο να παίξει, να περπατήσει, να έρθει σε οποιαδήποτε επαφή με πατώματα και επιφάνειες της φυλακής καθώς οι πιθανότητες μόλυνσης είναι μεγάλες. Εξ άλλου ο μοναδικός χώρος που έχει απομείνει για τον προαυλισμό του παιδιού μου είναι το προαύλιο της Β΄ πτέρυγας όπου προαυλίζομαι μαζί με άλλες γυναίκες. Και αυτό γιατί τα μόνα ερεθίσματα που μπορεί να δέχεται το παιδί μου στον αυστηρά απομονωμένο χώρο της φυλακής είναι οι άνθρωπο που ζουν στο εσωτερικό της. Η απομόνωσή του στο θάλαμο – σύσταση που μου έχουν κάνει κάποιες υπάλληλοι προκειμένου να «προφυλάξω» το παιδί – θα εξασφαλίσει την ψυχολογική του εξόντωση. Φυσικά και δεν επιτρέπω σε κανέναν να το αγγίζει και ο προαυλισμός μας περιορίζεται στην οπτική επαφή και συνομιλία με τις άλλες κρατούμενες ενώ δεν του επιτρέπω να κινείται ελεύθερα στο προαύλιο, αφού αυτό εγκυμονεί κινδύνους για αυτό.
Τελικά, οι επιλογές μου είναι οι εξής: Ή να αφήσω «ελεύθερο» το παιδί μου να κινείται στη φυλακή, γεγονός που μπορεί να επιφέρει τη φυσική του εξόντωση ή να το περιορίσω πλήρως στο θάλαμο γεγονός που θα εξασφαλίσω με μαθηματική ακρίβεια την ψυχολογική του εξόντωση.
Υπενθυμίζω πως εγώ η ίδια ζήτησα πριν από ένα χρόνο τη μεταγωγή μου στις φυλακές Κορυδαλλού από τις φυλακές της Θήβας όπου αρχικά με κρατούσαν. Οι λόγοι της μεταγωγής που ζήτησα ήταν οι συνθήκες κράτησης στη Θήβα οι οποίες είναι ακόμα πιο ακατάλληλες και επικίνδυνες από αυτές του Κορυδαλλού, όπως επίσης και το γεγονός ότι ήθελα το παιδί μου να βρίσκεται κοντά στον πατέρα του προκειμένου να μπορεί να το επισκέπτεται και να μπορέσουν να αναπτύξουν μια υποτυπώδη σχέση πατέρα-παιδιού.
Πρωταρχικός λόγος που διεκδίκησαν τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό, ήταν η απουσία ιατρικής φροντίδας και μέριμνας στη φυλακή. Τότε δεν υπήρχε καν παιδίατρος. Σήμερα υπάρχει παιδίατρος που επισκέπτεται τη φυλακή, όμως η αντιμετώπιση των ιατρικών προβλημάτων που αφορούν τα παιδιά από την υπηρεσία εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη. Μόνο κατά το χρονικό διάστημα που κρατήθηκα στις φυλακές της Θήβας, έζησα αρκετά περιστατικά άρρωστων παιδιών που δεν τα έβγαζαν για να εξεταστούν σε νοσοκομείο. Το εγκληματικό σε αυτή τη φυλακή δεν είναι μόνο ότι απουσιάζουν οι γιατροί (κάποιες τακτικές επισκέψεις γιατρών μια φορά την εβδομάδα ή και λιγότερο, δεν θεωρείται ιατρική κάλυψη για ένα χώρο εγκλεισμού εκατοντάδων γυναικών και δεκάδων παιδιών), αλλά και ότι οι ίδιες οι υπάλληλοι της φυλακής αναλαμβάνουν το ρόλο του γιατρού, κάνοντας διαγνώσεις απέναντι σε περιπτώσεις ασθενών κρατουμένων και παιδιών ! Οι περισσότερες , φυσικά, από αυτές τις διαγνώσεις καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει ασθένεια» ή ότι «δεν υπάρχει σοβαρός λόγος για να μεταφερθεί κάποιο άρρωστο άτομο σε νοσοκομείο για εξέταση».
Είναι πραγματικά εξοργιστικό να βλέπεις μωρό να ψήνεται στον πυρετό για πολλές ημέρες, η μάνα του να παρακαλεί να κάνουν κάτι και να μην γίνεται τίποτα. Είναι φανερό πως στις φυλακές της Θήβας οι υπάλληλοι έχουν ρητή εντολή, είτε από τη διεύθυνση είτε από το ίδιο το Υπουργείο, ότι πρέπει να αποφεύγουν τις μεταγωγές σε νοσοκομεία.
Συνεχίζω να παρακολουθώ στενά την κατάσταση στις συγκεκριμένες φυλακές αφού εκεί ζουν παιδιά και με αφορά ιδιαίτερα. Η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά επιδεινώνεται όλο και περισσότερο. Χαρακτηριστικά αναφέρω την περίπτωση μωρού που κατά το μπάνιο του ήπιε, κατά λάθος φυσικά, νερό με σαπούνι και παρά λίγο να χάσει τη ζωή του. Η απουσία εφημερεύοντα γιατρού στη φυλακή θα μπορούσε να κοστίσει την ίδια τη ζωή του παιδιού, όμως η διεύθυνση όχι μόνο δεν ασχολήθηκε με αυτή την εγκληματική «παράλειψη», αλλά έκανε αναφορά στη μητέρα για το γεγονός, προκειμένου να καλύψει τις δικές της ευθύνες.
Η περίπτωση μητέρας με παιδί που αντιμετωπίζει σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα είναι μία από τις πλέον κρίσιμες περιπτώσεις. Το παιδί αυτό που γεννήθηκε στη φυλακή, παθαίνει συχνά κρίσεις που απειλούν τη ζωή του. Η διαδικασία μεταφοράς του – όπως και των υπολοίπων παιδιών – σε νοσοκομείο είναι η εξής: Πρώτα πάνε στο νοσοκομείο της Λιβαδειάς ή της Θήβας το οποίο αντιστοιχεί περισσότερο σε κέντρο υγείας και όχι σε νοσοκομείο. Οι δυνατότητες και των δύο νοσοκομείων είναι περιορισμένες ενώ παιδίατρο διαθέτει μόνο αυτό της Θήβας. Αφού πάντα τα νοσοκομεία αυτά διαπιστώνουν πως είναι αναρμόδια να αντιμετωπίσουν ακόμα και μέτριας σοβαρότητας περιστατικά, το άρρωστο μωρό επιστρέφει στη φυλακή και μετά από κάποιες ώρες μεταφέρεται πάντα στο ΠΑΙΔΩΝ στην Αθήνα. Ο χρόνος αυτός που χάνεται είναι πολύτιμος και σε πολλές περιπτώσεις απειλεί τη ζωή του άρρωστου παιδιού. Επανερχόμενη στο τελευταίο παράδειγμα αναφέρω πως η ζωή του συγκεκριμένου παιδιού απειλείται συνεχώς, τόσο με την απουσία ουσιαστικής ιατρικής φροντίδας και παρακολούθησης όσο και από τις καθυστερήσεις στις μεταφορές του σε νοσοκομείο.
Ένα άλλο παράδειγμα που επίσης έθεσε σε άμεσο κίνδυνο τη ζωή παιδιού 9 μηνών ήταν η αδιαφορία της διεύθυνσης για το γεγονός ότι το παιδί αυτό εκδήλωσε κρίση άσθματος κάνοντας συνεχώς εμετούς με αποτέλεσμα να αφυδατωθεί. Αν η συγκεκριμένη κρατούμενη δεν είχε κάποιον άνθρωπο εκτός φυλακής να αναλάβει το παιδί, το παιδί θα κινδύνευε να χάσει τη ζωή του. Τελικά το παιδί κρατήθηκε για μέρες σε νοσοκομείο όπου το μετέφερε η μητέρα της κρατούμενης και διασωληνώθηκε με ορούς προκειμένου να επανέλθει από την προχωρημένη αφυδάτωση. Είναι ενδεικτικό της εγκληματικής τακτικής που ακολουθούν υπαλληλικό προσωπικό, διεύθυνση και κοινωνική υπηρεσία στη φυλακή της Θήβας το γεγονός ότι πιέζουν συστηματικά τη συγκεκριμένη κρατούμενη χρησιμοποιώντας διάφορα προσχήματα να διώξει το παιδί της, προκειμένου να μην κρατάνε παιδί με άσθμα στο παράρτημα και να μην είναι υποχρεωμένοι να του παρέχουν την ιατρική φροντίδα που χρειάζεται. Και αναφέρομαι σε ένα παιδί που το πρόβλημά του έχει οξυνθεί επικίνδυνα λόγω των απαράδεκτων συνθηκών κράτησης στις φυλακές της Θήβας.
Όσον αφορά το ζήτημα των λοιμωδών ασθενειών όπως της ηπατίτιδας, στις φυλακές της Θήβας δεν ασχολείται κανείς. Είναι συνήθης τακτική η εισαγωγή στη φυλακή αλλά και στο παράρτημα όπου κρατούνται μωρομάνες, γυναικών χωρίς να έχουν προηγηθεί καθόλου εξετάσεις. Η περίπτωση της εγκύου με ηπατίτιδα C και AIDS που έμενε μαζί μου στον ίδιο θάλαμο και που ανέφερα στην αρχή του κειμένου μου, ήρθε από το παράρτημα της Θήβας. Η περίπτωση της εγκύου που γέννησε, είχε ηπατίτιδα C και έμενε μαζί μου επί τέσσερις μήνες στον ίδιο θάλαμο χωρίς να έχει προηγηθεί εξέταση, μεταφέρθηκε μετά στο παράρτημα της Θήβας. Το ίδιο ίσχυε και για την Τρίτη κρατούμενη, επίσης έγκυο και με ηπατίτιδα C που έμενε στο θάλαμό μου και η οποία, εκτός των άλλων, αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα καθώς κατηγορείται ότι σκότωσε το παιδί της.
Επειδή η αντίδραση της υπηρεσίας των φυλακών της Θήβας στις διαμαρτυρίες των γυναικών για την κοινή διαβίωση υγιών και ασθενών κρατουμένων είναι μόνο ο καθησυχασμός ότι δεν κινδυνεύουν, να επισημανθεί πως σε ένα ασφυκτικό περιορισμένο χώρο όπως το παράρτημα, όπου πολλά παιδιά τρέχουν, παίζουν, χτυπούν, δαγκώνουν (πρόκειται όπως θα εξηγήσω παρακάτω για παιδιά τα περισσότερα από τα οποία είναι ιδιαίτερα επιθετικά λόγω του εγκλεισμού και αντιμετωπίζουν ψυχολογικά προβλήματα), το να ισχυρίζεται κάποιος ότι δεν υπάρχει κίνδυνος για την υγεία και τη ζωή τους, όπως και των μητέρων τους, είναι συνειδητή έκθεση της υγείας και της ζωής τους σε διαρκή κίνδυνο, είναι έγκλημα.
Όταν οι γυναίκες που κρατούνται στο παράρτημα της Θήβας διεκδίκησαν να κάνουν εξετάσεις για την ηπατίτιδα, AIDS κλπ, η υπηρεσία το αρνήθηκε. Τότε οι κρατούμενες επικοινώνησαν μαζί μου επιδιώκοντας να σταλεί ένα γραπτό μήνυμα από τη διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού ότι απαιτείται να έχουν εξεταστεί πρόσφατα όσες γυναίκες και παιδιά μεταφέρονται στο θάλαμο που κρατούμαι. Ενημερωτικά να πω πως ο θάλαμος όπου κρατούμαι είναι χώρος κράτησης για όσες έγκυες, μωρομάνες, ανήλικες έρχονται από τη Θήβα για νοσοκομείο, δικαστήρια, κλπ., και φυσικά, για όσες χρήζουν καθημερινής ιατρικής παρακολούθησης όπως οι ε έγκυες από 7 μηνών και μέχρι τον τοκετό. Αυτό αποδεικνύει το πόσο γελοίος είναι ο ισχυρισμός ότι οι υποδομές για τις μωρομάνες και τις έγκυες είναι στη Θήβα, ισχυρισμό που ακούω συχνά και που είναι εντελώς εξοργιστικός. Αν υπήρχαν οι υποδομές στη φυλακή της Θήβας τότε για ποιό λόγο όλες οι κρατούμενες του παραρτήματος που χρειάζονται ιατρική φροντίδα καταλήγουν στον Κορυδαλλό;
Ο διευθυντής των φυλακών Κορυδαλλού έστειλε την απόφαση για μη παραμονή στο χώρο που κρατούμαι ατόμων που δεν έχουν εξεταστεί πρόσφατα και αυτό εξανάγκασε τους υπαλλήλους της Θήβας να δεχτούν μόλις 4 γυναίκες για να κάνουν εξετάσεις. Όταν μία κρατούμενη είπε να εξεταστούν και οι υπόλοιπες η αρμόδια υπάλληλος ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούν να σπαταλούν σε τέτοια ζητήματα τα χρήματα του κράτους.
Όσον αφορά στον εμβολιασμό των παιδιών αυτός είναι σχεδόν ανύπαρκτος (από τα πέντε εμβόλια που πρέπει να κάνει ένα παιδί, θα πραγματοποιηθεί ένα) και είναι – και θα παραμείνει – άγνωστο αν και με ποιό τρόπο έχουν προσβληθεί παιδιά στη συγκεκριμένη φυλακή με σοβαρές ασθένειες. Όπως, επίσης, είναι αμέτρητα τα περιστατικά άρρωστων παιδιών που ποτέ δεν τους έγινε διάγνωση και που πέρασαν πολλές ημέρες, ακόμα και εβδομάδες, με πυρετούς, διάρροιες, εμετούς χωρίς ιατρική εξέταση. Τα περισσότερα αν όχι όλα τα παιδιά που ζουν στη Θήβα, κυρίως αυτά που γεννήθηκαν και έζησαν στον πρώτο χρόνο της ζωής τους φυλακισμένα, παρουσιάζουν μεγάλη νοσηρότητα. Πολλά, μαθαίνω, πως είναι σχεδόν μονίμως άρρωστα. Τα κρούσματα με σοβαρά συμπτώματα όπως υψηλό πυρετό που επιμένει για πολλές ημέρες, εμετούς που φτάνουν ως την αφυδάτωση, διάρροιες για ημέρες, κλπ., είναι συνήθη στα παιδιά της Θήβας και η αντιμετώπιση από την υπηρεσία είναι η εγκληματική αδιαφορία.
Μόνο για τον μήνα Ιούνιο του 2011 γνωρίζω 6 περιστατικά με πολύ σοβαρά συμπτώματα όπως αυτά που προανέφερα, που δεν βγήκαν στο νοσοκομείο. Δύο από αυτά, στις 21και 22 Ιουνίου με εμετό, διάρροια και πυρετό δεν τα έβγαλαν γιατί δεν είχαν βενζίνη!
Πιστεύω πως είναι θέμα καθαρής τύχης που δεν έχει πεθάνει ακόμα κάποιο παιδί στις φυλακές της Θήβας. Και πιστεύω πως το να διευθύνεις και να γνωρίζεις χωρίς να αντιδράς μια τέτοια κατάσταση είναι εγκληματικό. Αν κάποιος κρατάει στα χέρια του τις ζωές τόσων παιδιών όπως η διευθύντρια στις φυλακές της Θήβας και μπορεί να δηλώνει ανίκανη να βγάλει στο νοσοκομείο άρρωστο παιδί γιατί δεν έχει βενζίνη το αυτοκίνητο και αυτό δεν την οδηγεί στην παραίτηση, τότε μιλάμε για συνειδητό έγκλημα και όχι για αμέλεια.
Τα παιδιά αυτά και οι μητέρες τους έχουν πεταχτεί στην κυριολεξία σε μία φυλακή – σκουπιδότοπο και η ζωή τους κρέμεται στην κυριολεξία από μια κλωστή. Τα όποια παράπονα και οι διαμαρτυρίες από τις κρατούμενες, οι οποίες διαμαρτυρίες τις περισσότερες φορές επικεντρώνονται στα ζητήματα υγείας και νοσηλείας των παιδιών τους, αντιμετωπίζονται με κυνική αδιαφορία τόσο από τις υπαλλήλους και τους αρχιφύλακες όσο και από τη διευθύντρια. Η τελευταία δε πρόταση σε κάθε απάντηση που δίνει η υπηρεσία στα ζητήματα κράτησης που θέτουν οι κρατούμενες είναι: αυτές είναι οι συνθήκες. Αν σας αρέσουν. Αν δεν σας αρέσουν υπάρχουν καιτα ιδρύματα.
Ο ισχυρισμός ότι τα παιδιά δεν είναι κρατούμενοι αλλά φιλοξενούνται, είναι αβάσιμος και υποβαθμίζει το πρόβλημα του εγκλεισμού των παιδιών. Εγκλεισμού που γίνεται υποχρεωτικός αφού οι μητέρες τους δεν έχουν που να τα αφήσουν, όπως ισχύει και με μένα. Αφού λοιπόν οι μητέρες είναι κρατούμενες και είναι υποχρεωμένες να έχουν τα παιδιά τους μαζί τους άρα και τα παιδιά τους είναι κρατούμενοι επίσης. Εξ άλλου θα έπρεπε ιδίως στις περιπτώσεις των παιδιών, οι συνθήκες κράτησης να είναι οι κατάλληλες ώστε να μπορούν να έχουν μια σχετικά καλή καθημερινότητα και να μην υποχρεώνονται τελικά οι μητέρες τους να τα αποχωρίζονται για λόγους που αφορούν στις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης που ισχύουν. Ίσως τελικά αυτό να είναι και το ζητούμενο. Δηλαδή ο έμμεσος εκβιασμός από την υπηρεσία των φυλακών της Θήβας που μέσω της άρνησης να βελτιώσει τις συνθήκες κράτησης εξαναγκάζει τις κρατούμενες να διώχνουν μακριά τα παιδιά τους.
Όπως επίσης είναι απαράδεκτο να έχουν οι μητέρες το περιθώριο να κρατούν μαζί τους τα παιδιά τους μόνο ως τα τρία τους χρόνια στη φυλακή, γεγονός που οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα στην ψυχική υγεία και ισορροπία αλλά και στη σωματική υγεία του παιδιού αρχικά, αλλά και της μητέρας. Πρόκειται για ένα βασανιστήριο που γίνεται με την επιβολή του νόμου και που πρέπει να αλλάξει όπως και οι συνθήκες κράτησης. Αυτός ο αποχωρισμός είναι ένας εφιάλτης για κάθε μητέρα με παιδί στη φυλακή και η ανατροπή αυτού του μέτρου είναι επιτακτική ανάγκη για κάθε κρατούμενη.
Όμως από τον Απρίλιο του 2010 που βρίσκομαι στη φυλακή, κάθε μέρα που περνάει συνειδητοποιώ όλο και πιο πολύ ότι το ζήτημα των συνθηκών κράτησης είναι ένα άλυτο ουσιαστικά πρόβλημα, πως όποιες προσπάθειες και αν γίνουν είναι σταγόνες στον ωκεανό και πως η ζωή και η ψυχολογία των παιδιών σε αυτές απειλείται από χίλιους κινδύνους. Η μη δυνατότητα να παρέχονται όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες κράτησης, θα πρέπει να αναγνωριστεί και να κλείσουν οι φυλακές κράτησης εγκύων και γυναικών με ανήλικα παιδιά. Αφού δεν μπορούν να κρατούν σε συνθήκες που σέβονται την υγεία, την ψυχική ισορροπία και την αξιοπρέπεια των παιδιών αλλά και των μητέρων, ας τις αφήσουν να φύγουν. Είναι σίγουρα γνωστές οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης για τις μητέρες και τα παιδιά τους στο αρμόδιο υπουργείο, αφού έχουν πραγματοποιηθεί και αρκετές επισκέψεις από τους πολιτικούς προϊστάμενους της υπηρεσίας των φυλακών.
Εγώ προσωπικά έχω αναφέρει στον ειδικό γραμματέα του αρμόδιου υπουργείου, υπεύθυνο για ζητήματα στις φυλακές Μ. Σκανδάμη ο οποίος με είχε επισκεφθεί στις φυλακές Κορυδαλλού πριν από ένα χρόνο για να συζητήσουμε τη μεταγωγή μου στον Κορυδαλλό, σειρά προβλημάτων της φυλακής της Θήβας, αντικρούοντας τα επιχειρήματα του ότι εκεί υπάρχουν οι υποδομές για μωρομάνες. Όσον αφορά το ζήτημα που του έθεσα ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες κράτησης για παιδιά και ότι έγκυες και μωρομάνες δεν πρέπει να φυλακίζονται, δεν πήρα απάντηση.
Γραπτή αναφορά έχω κάνει επίσης για τα ίδια ζητήματα στο υπουργείο και τη διεύθυνση των φυλακών Κορυδαλλού, το Νοέμβριο του 2010. Η αναφορά μου αυτή έγινε επ’ αφορμή τις καταγγελίες μου αναφορικά με τις χυδαίες μεθόδους έρευνας των μωρών και των παιδιών κατά την είσοδο τους στη φυλακή της Θήβας, μέθοδο που επιδίωκε η προηγούμενη διεύθυνση της φυλακής του Κορυδαλλού να επιβάλλει και για το δικό μου παιδί. Οι μέθοδοι αυτές είναι πρακτική εφαρμογή της φασιστικής νοοτροπίας που κυριαρχεί στις φυλακές, όπου εξευτελιστικοί έλεγχοι επιβάλλονται στις κρατούμενες, βασισμένοι στη λογική της συλλογικής ευθύνης ώστε να τιμωρούνται όλες ανεξαιρέτως για απόπειρες εισόδου αντικειμένων – κυρίως ναρκωτικών – στις φυλακές.
Η επιβολή άκρως προσβλητικών για την ψυχική υγεία πρακτικών έρευνας σε μωρά και μικρά παιδιά με πρόσχημα την απόπειρα χρησιμοποίησης κάποιου παιδιού από τη μητέρα του για να εισάγει ναρκωτικά στη φυλακή, επεκτείνει την τιμωρία της συλλογικής ευθύνης και στα παιδιά. Και αυτή η νοοτροπία – όπως είχα γράψει τότε στην αναλυτική αναφορά μου – συναντάται στα ολοκληρωτικά καθεστώτα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η πρακτική αυτή της έρευνας παιδιών περιλαμβάνει γδύσιμο του παιδιού σε τραπέζι της έρευνας (χειμώνα – καλοκαίρι), πέταγμα της πάνας και άνοιγμα του στόματος του παιδιού με τη βία. Τα παιδιά, βέβαια, αντιδρούν, κλαίνε, παθαίνουν κρίσεις. Όμως η έρευνα πρέπει να ολοκληρωθεί. Το ίδιο γίνεται και σε νεογέννητα που εισέρχονται από το νοσοκομείο μετά τον τοκετό στη φυλακή.
Τη φασιστική αυτή νοοτροπία σεβόταν και ασπαζόταν ο προηγούμενος διευθυντής των φυλακών Κορυδαλλού, την οποία εγώ φυσικά πολέμησα ώστε να μην επιβληθεί μια τέτοια πρακτική στο παιδί μου και τα κατάφερα. Εννοείται πως απέναντι σε ό,τι απειλεί το παιδί μου και την ψυχική και σωματική του υγεία, απέναντι σε κάθε φασιστική πρακτική των φυλακών, απέναντι σε κάθε είδους απειλή, εγώ στέκομαι και θα στέκομαι απέναντι, είμαι και θα είμαι αμείλικτη, δεν πρόκειται να κάνω ούτε μισό βήμα πίσω και θα διεκδικώ πάντα με κάθε μέσο και κόστος το δικαίωμα του παιδιού μου να έχει όσα αντιστοιχούν σε οποιοδήποτε παιδί και να μην το προσβάλλει κανένας και με οποιονδήποτε τρόπο.
Η αδιαφορία είναι δεδομένη και οι καταστροφικές συνέπειες των ακατάλληλων συνθηκών κράτησης στην ανάπτυξη και υγεία των παιδιών συνιστά ένα έγκλημα για το οποίο βασικοί υπεύθυνοι είναι οι αρμόδιοι υπουργοί. Οι απειλές που υπάρχουν μέσα στις φυλακές για τα παιδιά, για το παιδί μου, είναι τόσο πολλές που ο εγκλεισμός των μητέρων, ο δικός μου εγκλεισμός, αποτελεί τη μεγαλύτερη μορφή καθημερινής τρομοκρατίας για μια μητέρα. Πρόκειται για μια διαπίστωση που έχω διατυπώσει στον ίδιο το διευθυντή των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού όταν έμαθα ότι συμβίωνα στον ίδιο θάλαμο με δύο γυναίκες ταυτόχρονα, η μια εκ των οποίων είχε ηπατίτιδα C και η άλλη την ίδια μορφή ηπατίτιδας και AIDS. Και πιστεύω πως ο μόνος τρόπος για να διασφαλίσω ότι το παιδί μου όχι απλώς θα έχει σωστές συνθήκες διαβίωσης, αλλά θα είμαι σίγουρη ότι θα επιβιώσει, θα είναι να τερματιστεί εδώ και τώρα η κράτηση μου στις φυλακές.
Το ζήτημα των προβλημάτων υγείας και της έλλειψης ουσιαστικής αντιμετώπισης τους, δεν είναι το μόνο πρόβλημα στις ελληνικές φυλακές όπου κρατούνται μητέρες με παιδιά. Ο χώρος της φυλακής της Θήβας, αυτός που υποτίθεται διαθέτει τους κατάλληλους χώρους για παιδιά, είναι παντελώς ακατάλληλος. Πρόκειται για μικρό χώρο, με πολύ περιορισμένους για παιδιά κοινόχρηστους και με προαύλιο ακατάλληλο για τη συγκεκριμένη χρήση. Το προαύλιο που αποτελείται από τσιμέντο στο μεγαλύτερο μέρος του και το ένα τμήμα του αποτελείται από χώμα, δεν διαθέτει ούτε ένα δέντρο. Το μόνο αντικείμενο που θυμίζει ότι εκεί προαυλίζονται μικρά παιδιά είναι μια τσουλήθρα. Δεν υπάρχει υπόστεγο, τα παιδιά είναι εκτεθειμένα συνεχώς στον ήλιο και τις καιρικές συνθήκες, το καλοκαίρι ο προαυλισμός που πραγματοποιείται έως τις 18.00 είναι αδύνατος. Τα παιχνίδια όπως και μια υποτυπώδης δημιουργική απασχόληση για τα παιδιά είναι ανύπαρκτη. Οι μητέρες, αγράμματες στο μεγαλύτερο μέρος τους, δεν έχουν τη δυνατότητα να διαχειριστούν το πρόβλημα. Όσον αφορά τις μωρομάνες και τα παιδιά, οι συνθήκες κράτησης όχι μόνο δεν βελτιώνονται, αλλά χειροτερεύουν, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ότι στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατούνταν μέχρι το 2008 οπότε άρχισαν να λειτουργούν οι φυλακές της Θήβας, εκτός από το σαφώς καλύτερο περιβάλλον, την παρουσία γιατρού και την κάλυψη των ιατροφαρμακευτικών αναγκών τους, υπήρχε και παιδικός σταθμός με ειδικό που απασχολούσε τα παιδιά. Στη Θήβα τέτοιος παιδικός σταθμός εννοείται πως δεν υπάρχει, όπως και δεν έχει υπάρξει καμία προσπάθεια για να βρεθεί κάποιος νηπιαγωγός που να απασχολεί έστω και για λίγες ώρες στο χώρο του παραρτήματος, με δημιουργικό τρόπο τα παιδιά.
Τα παιδιά τελικά, λόγω του περιορισμένου χώρου, της εγκατάλειψης, της βίας του εγκλεισμού, της έλλειψης ερεθισμάτων, της απουσίας δημιουργικών δραστηριοτήτων, γίνονται γρήγορα επιθετικά και επικίνδυνα για τον ίδιο τους τον εαυτό και για τα διπλανά παιδιά. Στην ουσία μετατρέπονται από τους πρώτους μήνες της ζωής τους σε προβληματικά παιδιά και μετά τον ένα χρόνο, σε αγρίμια. Τα μικρότερα κινδυνεύουν πάντα από τα μεγαλύτερα τα οποία τους επιτίθενται με κάθε τρόπο. Όλα παρουσιάζουν ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία θα μπορούσε να διαπιστώσει ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής της παιδοψυχολογίας. Τρομάζουν με το παραμικρό, φοβούνται, επιτίθενται, έχουν νευρική ανορεξία. Η διαμονή των παιδιών στις φυλακές της Θήβας «με τις υποδομές» εξασφαλίζει τη σίγουρη ψυχική διαταραχή των παιδιών από τα πρώτα χρόνια της ζωής τους.
Ακόμη και το ζήτημα του χώρου και των κελιών που υποτίθεται ότι εξασφαλίζουν μια άνετη διαμονή για τις μωρομάνες είναι ψέμα. Όπως κυνικά μου είχε διαμηνύσει κάποια υπαρχιφύλακας στη Θήβα, όταν θα γυρνούσα από τον Κορυδαλλό στο κελί μου μπορεί να έβρισκα άλλες δύο γυναίκες με τις οποίες θα ήμουν υποχρεωμένη να συμβιώσω. Στα κελιά αυτά, περίπου 10 τμ, σήμερα διαμένουν δύο γυναίκες, γεγονός που σημαίνει ότι δεν χωρούν κρεβάτια για τα παιδιά και ότι αυτά κοιμούνται στο ίδιο μονό κρεβάτι με τις μητέρες τους. Η εχθρική στάση της συγκεκριμένης υπαρχιφύλακα απέναντί μου, πιστεύω πως είναι η πάγια και δεδομένη στάση της πλειοψηφίας του υπαλληλικού προσωπικού της συγκεκριμένης φυλακής, που δείχνει διάθεση εκδικητική απέναντι στις κρατούμενες.
Η συγκεκριμένη φυλακή εξ άλλου είναι διαπιστωμένα από τις σκληρότερες φυλακές. Το χωροταξικό επίπεδο, τα προαύλια-μπετόν και η προσεχτική και μελετημένη απουσία ερεθισμάτων από το φυσικό περιβάλλον για την όραση, την όσφρηση, την ακοή των κρατουμένων, ακόμα και των παιδιών, στις φυλακές της Θήβας συνθέτουν ένα χώρο βασανιστηρίων αφού επιδίωξη του εγκλεισμού σε αυτόν είναι η καταστολή των αισθήσεων. Η παραπάνω επιδίωξη αποτελεί μια παράμετρο του «σωφρονιστικού» σχεδίου που στοχεύει να τσακίσει την ψυχολογία των κρατουμένων. Όσον αφορά τα παιδιά ισχύει το ίδιο πράγμα και αυτό κάνει ακόμα πιο εγκληματική την ύπαρξη της συγκεκριμένης φυλακής.
Το γεγονός ότι όλες οι σύγχρονες φυλακές χτίζονται εκτός της αστικής ζώνης, αφορά στη λογική της περιθωριοποίησης αλλά και της κοινωνικής εξόντωσης των κρατουμένων. Και παρά το γεγονός ότι χτίζονται σε ύπαιθρο, η φροντίδα να μην περνά η φύση στους τοίχους των φυλακών είναι μια παράμετρος της καταστολής, μια παράμετρος στην προσπάθεια σύνθλιψης της προσωπικότητας των κρατουμένων.
Οι ακόμα πιο ευάλωτες προσωπικότητες των παιδιών καταστρέφονται ακόμα πιο γρήγορα. Και αυτό δεν πιστεύω πως γίνεται εν αγνοία των υπηρεσιών στις φυλακές και των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Όσον αφορά τους αυστηρούς περιορισμούς και ελέγχους στη φυλακή της Θήβας, σε αυτούς η υπηρεσία και το κράτος δεν είναι καθόλου φειδωλοί. Κάμερες είναι τοποθετημένες παντού και σε παρακολουθούν – και τα παιδιά φυσικά- από τη στιγμή που βγαίνεις από το κελί. Οι απαγορεύσεις σε πράγματα με γελοία προσχήματα είναι άπειροι και καθιστούν ακόμα πιο δύσκολη τη ζωή σε αυτήν. Απαγορεύονται καθαριστικά με χλώριο, αντισηπτικά και άλλα στοιχειώδη υλικά για την υγιεινή. Απαγορεύεται η μεταφορά στη φυλακή πραγμάτων για τα παιδιά όπως παιχνίδια, κρεβάτια, στρώματα, καρότσια, στράτες, κλπ. Οι κρατούμενες είναι υποχρεωμένες να περιμένουν την υπηρεσία να φέρει μεταχειρισμένα παιχνίδια από δωρεές, όπως και καρότσια, στράτες, κλπ. Αυτό όμως συμβαίνει σπάνια ενώ πολλά από αυτά είναι πολύ βρώμικα για να τα χρησιμοποιήσεις για το παιδί σου. Οι κρατούμενες μετά από διαμαρτυρίες κατάφεραν – όσες φυσικά διαθέτουν χρήματα – να αγοράζουν κάποια παιχνίδια από το σούπερ μάρκετ.
Ενδεικτικό της βαθιάς περιφρόνησης και της χυδαίας αντιμετώπισης των κρατουμένων στις φυλακές της Θήβας από τις υπαλλήλους είναι το γεγονός ότι όποτε έφερνε η υπηρεσία τέτοια παιχνίδια ή ρούχα, τα πετούσε στο πάτωμα, προκαλώντας τις γυναίκες να σπρώχνονται διεκδικώντας κάτι καλό, ενώ οι υπάλληλοι τις κορόιδευαν. Αυτή η πρακτική συνεχίζεται έως σήμερα. Είναι εξ άλλου μέσα στη «φιλοσοφία» όλων των φυλακών η προώθηση της εξατομίκευσης. Ο καθένας είναι μόνος του απέναντι στην εξουσία, η αλληλεγγύη μεταξύ κρατουμένων υπονομεύεται συστηματικά και η φράση «ο καθένας να κοιτάει την πάρτη του» είναι η πλέον συνηθισμένη. Η διαμόρφωση ενός κλίματος ζούγκλας στις φυλακές όπου κυριαρχεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των εγκλείστων ισχύει κατά γράμμα και στους χώρους κράτησης παιδιών , γεγονός που ωθεί τα παιδιά να διαμορφώνουν εξαιρετικά βίαιους και αντικοινωνικούς χαρακτήρες.
Η αναλυτική αναφορά μου στις συνθήκες κράτησης παιδιών στη Θήβα γίνεται για να γίνει κατανοητό το πόσο ακατάλληλο είναι αυτό το περιβάλλον για παιδιά, πόσο αδιαχώριστο είναι οτιδήποτε συμβαίνει στο παράρτημα από τη συνολική νοοτροπία της φυλακής που προωθεί η διεύθυνση και το υπουργείο. Και πως εγώ προσωπικά δεν πρόκειται ποτέ να δεχτώ να μεταφερθώ σε εκείνο το χώρο με το παιδί μου, αφού πιστεύω βαθιά πως οι συγκεκριμένες συνθήκες δεν βελτιώνονται. Τα παιδιά και οι μητέρες τους αντιμετωπίζονται σαν σκουπίδια και απέναντι σε αυτή την αντίληψη και θέση εγώ θα στέκομαι πάντα αμετακίνητος εχθρός.
Για πρώτη φορά βίωσα την έντονη τρομοκρατία της φυλακής όταν, έγκυος τότε έξι μηνών, και πριν περάσω την πύλη των φυλακών, έμαθα ότι μεταφέρομαι στις φυλακές της Θήβας, αφού γνώριζα από πριν πολύ καλά το τεράστιο πρόβλημα μόλυνσης του ποταμού Ασωπού και όλου του υδροφόρου ορίζοντα της ευρύτερης περιοχής από τη βαριά βιομηχανία και τη ρίψη των αποβλήτων τους στον ποταμό. Ήταν δεδομένο για εμένα πως, αφού ολόκληρη η περιοχή είναι μολυσμένη σύμφωνα με δημοσιευμένες έρευνες και μετρήσεις, θα είναι μολυσμένο και το νερό που υδρεύεται η φυλακή αφού δεν έχει συνδεθεί ως σήμερα με το δίκτυο της ΕΥΔΑΠ.
Στις φυλακές Κορυδαλλού δεν υπάρχει το πρόβλημα του μολυσμένου νερού – τουλάχιστο όχι σε βαθμό πολύ επικίνδυνο – όμως υπάρχει στο χώρο που κρατούμαι το πρόβλημα του καθαρού αέρα, αφού τα σκουπίδια συλλέγονται και κρατούνται από όλη τη φυλακή στον προαύλιο χώρο που «βλέπει» ο θάλαμος που μένω. Για πολλούς μήνες το ζήτημα των σκουπιδιών και της δυσοσμίας που για μέρες γινόταν αφόρητη παρουσιαζόταν ως άλυτο σε εμένα που το έθετα από την υπηρεσία. Για το θέμα αυτό είχα κάνει αναφορές σε όλους στη φυλακή (από τον αρχιφύλακα, έως το διευθυντή και την εισαγγελέα) και όλοι μου έλεγαν πως δεν γίνεται τίποτα. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να καταφεύγω στο σφράγισμα των παραθύρων του θαλάμου, γεγονός που απέτρεπε φυσικά, το σωστό εξαερισμό του χώρου. Καθώς το πρόβλημα μεγάλωνε, αφού τα σκουπίδια παρέμεναν για μία εβδομάδα συγκεντρωμένα έξω από τα παράθυρά μας σε κάδους που δεν είχαν καθαριστεί ποτέ, αποφάσισα να προβώ σε πιο δραστικές μεθόδους. Αφού λοιπόν, δεν είχα δυνατότητα εξαερισμού του χώρου μου από τα παράθυρα, εμπόδιζα το κλείσιμο της φυλακής ώστε να έχω αέρα από την πόρτα. Αυτό κινητοποίησε σε δύο φάσεις την υπηρεσία που τελικά άλλαξε τους παλιούς κάδους, τους μετέφερε κάποια μέτρα πιο μακριά ώστε να μην είναι κάτω από τα παράθυρά μας και κατάφερε να έρχεται ο δήμος για να τα παίρνει δύο φορές την εβδομάδα και όχι μία όπως γινόταν πριν. Να προσθέσω πως εκτός από το «αναρρωτήριο» , όπως λέγεται ο θάλαμος που κρατούμαι, στον προαύλιο χώρο με τα σκουπίδια «βλέπουν» και τα μαγειρεία της φυλακής.
Η διατροφή του παιδιού μου στις φυλακές Κορυδαλλού γινόταν μέχρι τον 11ο μήνα της ζωής του αποκλειστικά με δικά μου έξοδα, αφού ο προηγούμενος διευθυντής μου είχε αρνηθεί ρητά να αγοράζει η υπηρεσία γάλα, δηλώνοντας πως δεν είναι υποχρεωμένη η φυλακή να ταΐζει το παιδί μου και πως αν δεν μου αρέσει να πάω στη Θήβα. Εννοείται πως αυτή η αντιμετώπιση σήμαινε νέες αντιδράσεις από την μεριά μου. Τελικά, σήμερα η υπηρεσία συμμετέχει κατά ένα μέρος στην τροφοδοσία με γάλα του παιδιού μου.
Πρόσφατα διαπίστωσα τον προβληματικό τρόπο της τροφοδοσίας των φυλακών από το σούπερ μάρκετ που η φυλακή είχε κάνει σύμβαση με αποτέλεσμα οι κρατούμενες να παραλαμβάνουμε αλλοιωμένα τα τρόφιμα που αγοράζαμε με δικά μας έξοδα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκαλούνται ανεξήγητες σε μένα μέχρι πρότινος διάρροιες στο παιδί μου αλλά και σε εμένα, τόσο στο διάστημα που θήλαζα και που έμμεσα τρεφόταν από εμένα, όσο και κατά το διάστημα που άρχισε να τρέφεται με αγελαδινό γάλα αγορασμένο από το σούπερ μάρκετ.
Εννοείται πως όλο το διάστημα του θηλασμού απέφευγα εντελώς το φαγητό της φυλακής για λόγους ασφαλείας. Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι να είναι ιδιαίτερα ακριβή η διαβίωση η δική μου και του παιδιού μου στις φυλακές, αφού δεν παρέχεται στο παιδί μου επαρκής και κατάλληλη τροφή και ούτε σε εμένα. Το γεγονός με τα αλλοιωμένα τρόφιμα από το σούπερ μάρκετ αφορούν προηγούμενη σύμβαση της φυλακής την οποία έχω καταγγείλει, όμως επειδή αφορά παρελθόντα χρόνο (πληροφορήθηκα την εκτός ψυγείων μεταφορά ευπαθών προϊόντων αφού σταμάτησε η σύμβαση αυτή και άλλαξε ο τροφοδότης) δεν μπορώ να προβώ σε μήνυση.
Άλλα ζητήματα που αφορούν τόσο εμένα όσο και τις υπόλοιπες κρατούμενες είναι το ζήτημα των φαρμάκων και των ελλείψεων σε αυτά, η μη ποιοτική διατροφή και οι μικρές μερίδες, οι συνεχείς περικοπές στο φαγητό και το γάλα. Όλα τα παραπάνω έχουν επίπτωση στην οικονομική κατάσταση των κρατουμένων ενώ όποια δεν έχει οικονομικούς πόρους βρίσκεται σε πραγματικά δεινή θέση. Είναι χαρακτηριστικό της φτώχειας που επικρατεί στις φυλακές το γεγονός ότι υπάρχουν κρατούμενες που ψάχνουν στα σκουπίδια για μια γόπα τσιγάρου! Επειδή όμως κάποιες από τις κρατούμενες κινητοποιηθήκαμε, καταφέρνουμε να καλύπτουμε ένα μέρος από τις ανάγκες για τσιγάρα των άπορων γυναικών, αφού η ύπαρξη δίπλα μας, στον ίδιο χώρο τέτοιων φαινομένων εξαθλίωσης, προσβάλλουν και εμάς τις ίδιες.
Η υπηρεσία δεν καλύπτει ούτε τις βασικές ανάγκες για είδη πρώτης ανάγκης των άπορων γυναικών ενώ, με βάση τον ίδιο το σωφρονιστικό κώδικα είναι υποχρεωμένη να καλύπτει τα είδη υγιεινής και τις πρώτες ανάγκες (σαπούνι, χαρτί υγείας κλπ.) όλων των κρατουμένων. Η απάντηση της κοινωνικής υπηρεσίας όταν θέτω το ζήτημα της έλλειψης αυτών των πραγμάτων, είναι πως δεν υπάρχουν κονδύλια, τα είδη πρώτης ανάγκης καλύπτονται από «φιλανθρωπίες» και οι «φιλάνθρωποι» που έχουν πληγεί από την κρίση, κόβουν τις δωρεές! Αυτό που τους διαμήνυα εγώ ήταν πως είναι απαράδεκτο να επαφίεται η κάλυψη των αναγκών των κρατουμένων σε «φιλάνθρωπους» και να μην υπάρχουν κρατικά κονδύλια γι’ αυτές τις ανάγκες. Επίσης, τους έχω διαμηνύσει, όπως έχουμε κάνει και σε συλλογικές αναφορές μας οι κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, πως αν δεν έχουν τα κονδύλια και τα μέσα να μας συντηρούν και να μας παρέχουν ό,τι χρειάζεται, να ανοίξουν τις πόρτες να φύγουμε.
Οι συνεχείς περικοπές στα κονδύλια έχουν επιπτώσεις στην καθαριότητα της φυλακής καθώς τα καθαριστικά δεν υπάρχουν πάντα.
Το θέμα της υγιεινής επιβαρύνει και η κατεστραμμένη κεντρική αποχέτευση της Β΄ πτέρυγας που δημιουργεί αφόρητη δυσοσμία και εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για όλες μας και του παιδιού μου συμπεριλαμβανομένου που κινείται στο προαύλιο αυτό.
Τέλος αναφέρω την απαράδεκτή συμπεριφορά από κάποιες υπαλλήλους της φυλακής, ιδιαίτερα κατά το παρελθόν. Είχα βρεθεί μπροστά σε πολλές περιπτώσεις προσβολής κρατουμένης από υπάλληλο, όμως η εικόνα υπαλλήλου να φωνάζει και να προσβάλει μητέρα, με το παιδί στην αγκαλιά να έχει τρομοκρατηθεί, είναι η πιο απαράδεκτη. Φυσικά έχω αντιδράσει έντονα απέναντι σε συγκεκριμένες υπαλλήλους για την απαράδεκτη συμπεριφορά τους σε κρατούμενες, γεγονός που έχει συμβάλει στη βελτίωση, ως ένα βαθμό, του φαινομένου.
Ένα άλλο σημαντικό και μεγάλο κεφάλαιο της ζωής μου στη φυλακή ήταν η εγκυμοσύνη και η γέννα μου ως κρατούμενη. Η εγκυμοσύνη μου παρουσίασε επιπλοκή και γι’ αυτό χρειαζόμουν ιδιαίτερη παρακολούθηση και ιατρική μέριμνα για να την ολοκληρώσω χωρίς να δημιουργήσω προβλήματα στο μωρό. Φυσικά και η αντιμετώπιση της κατάστασής μου δεν ήταν η κατάλληλη στη Θήβα και από τον γιατρό της φυλακής γεγονός που είχα καταγγείλει με δημοσίευση κειμένου μου σε εβδομαδιαία εφημερίδα. Στο ίδιο κείμενο είχα καταγγείλει και την αντιμετώπισή μου από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, το οποίο καθυστερούσε συστηματικά κάθε επείγουσα μεταφορά μου στο νοσοκομείο λόγω των «αυξημένων μέτρων ασφαλείας». Για τους ίδιους λόγους είχε καθυστερήσει επικίνδυνα και η μεταγωγή μου σε νοσοκομείο από τη φυλακή της Θήβας για προγραμματισμένο έλεγχο με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η διάγνωση της συγκεκριμένης επιπλοκής.
Τελικά ήταν οι γιατροί ενός συγκεκριμένου νοσοκομείου που με ανέλαβαν και εφάρμοσαν μια αποτελεσματική μέθοδο αντιμετώπισης του προβλήματος. Η μέριμνα η δική μου και του στενού μου περιβάλλοντος να φροντίσει ώστε να με αναλάβει χειρουργός με υψηλή εξειδίκευση από το συγκεκριμένο νοσοκομείο, μου έσωσε τη ζωή κατά τον τοκετό, αφού είχα άλλη πολύ σοβαρή επιπλοκή από την οποία οι περισσότερες γυναίκες καταλήγουν με ανεπανόρθωτη οργανική βλάβη, με αφαίρεση οργάνου (μήτρας) ή ακόμα και να πεθάνουν. Αν αφηνόμουν να έχω τη συνήθη αντιμετώπιση που έχουν όλες οι έγκυες κρατούμενες, οι οποίες καταλήγουν για να γεννήσουν στο εφημερεύον νοσοκομείο από οποιονδήποτε μαιευτήρα, σήμερα το πιο πιθανό είναι ότι θα ήμουν με ένα χρόνιο πρόβλημα ή ακόμα και νεκρή.
Δεν είναι λίγες εξ άλλου οι κρατούμενες που έχουν επιπλοκές από τη γέννα τους, ιδίως αν αυτή γίνεται με καισαρική. Είναι σημαντικό επίσης να αναφερθεί η απαράδεκτη πρακτική των ένοπλων φρουρών που συνοδεύουν στο νοσοκομείο τις έγκυες κρατούμενες και οι οποίοι επιδιώκουν πάντα να εισέρχονται και στο χώρο του τοκετού. Μόνο η απαγόρευση των γιατρών ορισμένων νοσοκομείων αποτρέπει αυτή την πρακτική. Έτσι, πολλές γυναίκες, ίσως οι περισσότερες, είναι υποχρεωμένες να γεννούν μπροστά στα μάτια ανδρών αστυνομικών που τις παρακολουθούν ασταμάτητα. Εννοείται πως πρόκειται για μια πρακτική διαστροφική, αφού δεν υφίσταται φυσικά κανένα ζήτημα κινδύνου για απόδραση από μια κρατούμενη που βρίσκεται σε αίθουσα τοκετού και γεννά.
Δεν αρκεί λοιπόν το γεγονός ότι είναι φυλακισμένες, ότι γεννούν χωρίς τους δικούς τους ανθρώπους και έχουν μπροστά τους την επιστροφή με ένα μωρό στη φυλακή, προστίθεται στο όλο πρόβλημα και τα διεστραμμένα αστυνομικά όργανα που απαιτούν να παρευρίσκονται μπροστά στη γέννα, μετατρέποντας έτσι το γεγονός σε πραγματικό βασανιστήριο, σε μια άκρως τραυματική εμπειρία για τις κρατούμενες, που τις προσβάλλει αφόρητα και τις τραυματίζει ανεπανόρθωτα.
Φυσικά εγώ, έδωσα μάχη προκειμένου να μην έχω αστυνομικούς στη γέννα και τις εξετάσεις μου. Όπως, επίσης, έδωσα μάχη για να καταφέρω να έχω φροντίδα συγγενικών μου προσώπων, γεγονός που ήταν απολύτως αναγκαίο αφού έκανα καισαρική και την οποία φροντίδα ο επικεφαλής της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Κορυδαλλού μου είχε αρνηθεί. Το ζήτημα έληξε με παρέμβαση του υπουργείου αφού παραλίγο να ματαιωθεί το χειρουργείο.
Το παραπάνω κείμενο αφορά μια έκθεση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι μωρομάνες και τα παιδιά τους και μόνο εν συντομία και σχεδόν επιγραμματικά αναφέρομαι στις γενικότερες συνθήκες κράτησης. Το χρονικό διάστημα που βρίσκομαι στη φυλακή εγώ και το παιδί μου είναι υπεραρκετό για να έχω μια σφαιρική άποψη για τον εγκλεισμό και για την τρομοκρατία των καθημερινών κινδύνων. Είναι υπεραρκετό για να μου γίνει πεποίθηση πως ο εγκλεισμός στις φυλακές εγκύων και παιδιών είναι έγκλημα. Είναι όμως ακόμα μεγαλύτερο έγκλημα, και από τα μεγαλύτερα εγκλήματα του συστήματος, το γεγονός ότι παιδιά φυλακίζονται υπό αυτές τις επικίνδυνες για την υγεία και την ίδια τους τη ζωή συνθήκες.
Έγινε, πιστεύω, κατανοητό πως η παραμονή μου στις ελληνικές φυλακές δεν ήταν παθητική και πως αντέδρασα και αγωνίστηκα με πολλούς τρόπους προκειμένου να διασφαλίσω τη βελτίωση των συνθηκών κράτησης πρωταρχικά για το παιδί μου αλλά και για μένα όπως και τις υπόλοιπες κρατούμενες.
Όμως απέναντι σ’ ένα σύστημα που στον πυρήνα του βρίσκεται η εκδίκηση, η τιμωρία, η σύνθλιψη των κρατουμένων, είναι δεδομένο πως όποιες αλλαγές και αν καταφέρνεις, ακόμα και αν αυτό αφορά στις αλλαγές συμπεριφορών και αντιμετώπισης των κρατουμένων από την υπηρεσία, αυτές θα έχουν προσωρινό χαρακτήρα καθώς το σύστημα των φυλακών έχει τη φυσική ροπή να επανέρχεται στην αρχική του κατάσταση και να έρχονται στην επιφάνεια τα πραγματικά του χαρακτηριστικά που πηγάζουν από την εξουσιαστική και καταπιεστική του φύση.
Αυτό όμως που καθιστά μάταιη την οποιαδήποτε προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών κράτησης στις φυλακές είναι η ραγδαία επιδείνωση και το επικείμενο αδιέξοδο στη δημοσιονομική κατάσταση του ελληνικού κράτους καθώς είναι γνωστό στον καθένα πλέον από συνεχείς ανακοινώσεις πολιτικών και οικονομικών παραγόντων πως η ελληνική οικονομία θα καταρρεύσει και μάλιστα στο άμεσο μέλλον. Η μερική στάση πληρωμών στο εσωτερικό της χώρας από το κράτος είναι ήδη γεγονός και επιβαρύνει κάθε μέρα περισσότερο τον προϋπολογισμό των φυλακών. Όπως μας διαβεβαιώνουν οι υπάλληλοι και όπως διαπιστώνουμε, φυσικά, και από μόνες μας, αφού κάθε μέρα κόβονται φαγητά, φάρμακα και η ποιότητα της διατροφής συνεχώς γίνεται χειρότερη, οι δαπάνες για τις φυλακές μειώνονται κάθε μέρα και περισσότερο. Πολλές κρατούμενες με σοβαρά προβλήματα υγείας δεν παίρνουν την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή. Άλλες δεν λαμβάνουν καμία αγωγή. Σε λίγο, μας διαμηνύουν από την υπηρεσία, δεν θα υπάρχει ούτε DEPON.
Η συνθήκη αυτή καθιστά την παραμονή στις φυλακές επικίνδυνη για τη ζωή των περισσότερων. Για τα παιδιά τα πράγματα είναι ακόμα πιο σοβαρά και είναι απαράδεκτη κάθε απόπειρα υποβάθμισης των κινδύνων. Πλέον δεν μιλάμε για επικίνδυνο εγκλεισμό για την υγεία και την ανάπτυξή τους. Μιλάμε για μια συνειδητή πολιτική που κατατείνει στη φυσική τους εξόντωση. Με βάση τα όσα κατέθεσα παραπάνω και λαμβάνοντας υπόψη την αναπόφευκτη επιδείνωση των συνθηκών κράτησης σε όλες τις φυλακές, δηλώνω πως μόνο η αποφυλάκιση η δική μου και η διακοπή της παράλληλης και αναπόφευκτης αιχμαλωσίας του παιδιού μου μπορεί να διασφαλίσει ότι θα ζήσει και θα γίνει ένας υγιής και ψυχικά ισορροπημένος άνθρωπος. Η απόφαση για παράταση της φυλάκισής μου και συνεπώς της ζωής του παιδιού μου στη φυλακή θα είναι μια καταδίκη και γι αυτό θα είναι μια συνειδητή εγκληματική πράξη.
Φυλακή Κορυδαλλού, 26 Σεπτεμβρίου 2011
Πόλα Ρούπα
