Τα προβλήματα υγείας στις φυλακές είναι αντικειμενικά ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η φυλακή μπορεί μεν να είναι μια δύσκολη πραγματικότητα όμως είναι ένας πραγματικός εφιάλτης για όσους έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, αφού δεν γνωρίζουν τελικά αν θα βγουν από την φυλακή ζωντανοί ή νεκροί!
Ένας κρατούμενος/νη δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνήθη προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος ελεύθερος, με το ‘‘διαλυμένο’’ σύστημα υγείας και τις ελλείψεις του αλλά βρίσκεται στο έλεος του συστήματος εγκλεισμού με ότι αυτό συνεπάγεται: ελλείψεις ιατρών, ιατροφαρμακευτικών υλικών, αδιαφορία, εγκατάλειψη, γραφειοκρατία, κοινωνικό ρατσισμό και εκδικητικότητα από τις υπηρεσίες και ενίοτε από τους γιατρούς που δουλεύουν στις φυλακές.
Μέσα σε αυτό το ‘‘πλέγμα’’ προβλημάτων παγιδεύτηκε η συγκρατούμενή μας Δέσποινα Ζαχαρίου, που πάσχει από καρκίνο. Όταν συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2017 δεν είχε πρόβλημα. Τρία χρόνια πριν την σύλληψή της είχε δώσει μάχη με τον καρκίνο του στήθους και τα είχε καταφέρει. Έκανε τις αναγκαίες εξετάσεις και λάμβανε ιατροφαρμακευτική αγωγή που βοηθούσε ώστε να μην εμφανιστεί ξανά καρκίνος. Το οικογενειακό της ιστορικό είναι η ‘‘σφραγίδα’’ του κινδύνου που την απειλεί: Η μητέρα της πέθανε από καρκίνο του μαστού στην ίδια ηλικία με αυτήν, στα 36 της χρόνια. Το ίδιο και η αδερφή της μητέρας της. Με ένα τέτοιο ιστορικό βρέθηκε στην φυλακή. Την αγωγή που έπαιρνε έξω, δεν την πήρε ποτέ παρόλο που την ζητούσε. Είχε μαζί της το βιβλιάριο υγείας της που έγραφε κάθε εξέταση, χειρουργείο, ακτινοβολίες, θεραπείες. Κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά. Μέχρι που ψηλάφισε μόνη της , την πρώτη ‘‘ύποπτη εστία’’ στο στήθος. Από εκεί ξεκίνησε μια Οδύσσεια για την Δέσποινα, που κράτησε μήνες αφού το ιστορικό της δεν έλεγε τίποτα στους υπεύθυνους της φυλακής για το επείγον της κατάστασης. Από τις αρχές Δεκέμβρη έχει κάνει συνολικά οκτώ μεταγωγές σε διάφορα νοσοκομεία ανά την Αττική. Δύο φορές στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, 3 φορές στο ‘‘Μεταξά’’ και 3 φορές στον ‘’Ευαγγελισμό’’. Στις διαμαρτυρίες της στην υπηρεσία για την έλλειψη σχεδίου και τις καθυστερήσεις, η απάντηση ήταν: ‘‘αφού σε πάμε σε νοσοκομεία’’.
Σε έξι από αυτές την έστειλαν χωρίς καν τον φάκελο με το ιστορικό της και οι γιατροί, χωρίς να γνωρίζουν μέσω εξετάσεων περί τίνος πρόκειται, έκαναν τις εξετάσεις κινούμενοι οι ίδιοι από την αίσθηση του επείγοντος ενώ διαμαρτύρονταν στην εξωτερική φρουρά που την συνόδευε, αλλά και στην υπηρεσία σε ορισμένες περιπτώσεις. Στον Ευαγγελισμό σε μία επίσκεψη δεν την έστειλαν μόνο χωρίς τον φάκελό της αλλά και χωρίς να έχουν καν κλείσει ραντεβού! Πολλοί γιατροί αλλά και η εξωτερική φρουρά έλεγαν ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που έκαναν μεταγωγές ασθενών κρατουμένων γυναικών και από τις φυλακές της Θήβας σε νοσοκομεία, μάταια, αφού ‘‘ξεχνούσαν’’.. τον ιατρικό τους φάκελο στη φυλακή. Σε μια τέτοια περίπτωση κρατούμενη με καρκίνο από την Θήβα έκανε 3 τέτοιες μεταγωγές για ακτινοβολίες και αφού είχε εγχειριστεί για αφαίρεση όγκου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη θεραπεία της 3 μήνες μετά την επέμβαση.
Η εξέταση που έπρεπε να κάνει η Δέσποινα Ζαχαρίου (FNA μαστού-βιοψία) ήταν αδύνατον να γίνει και οι γιατροί την έστειλαν πίσω στη φυλακή. Ότι το καθ’ ύλην αρμόδιο νοσο-κομείο γι’ αυτή την περίπτωση από όσα την πήγαν ήταν το ‘‘Μεταξά’’ και ότι εκεί υπήρχε από το προηγούμενο ιστορικό της, αλλά και ο γιατρός που την είχε εγχειρήσει τρία χρόνια πριν, δεν απασχόλησε! Στο Γ.Κ.Ν Νίκαιας π.χ., ρωτούσαν γιατί την πήγαν εκεί. Τελικά η Ζαχαρίου, από έναν μικρό όγκο που είχε τον Νοέμβριο, κατέληξε να επεκταθεί το πρόβλημά της και οι ‘‘ύποπτες εστίες’’ να έχουν πολλαπλασιαστεί. Την εξέταση για την βιοψία, μετά από τόσους μήνες, την έκανε στις αρχές Μαΐου στο νοσοκομείο ‘‘Μεταξά’’. Εν τω μεταξύ, σε προηγούμενη μεταγωγή της στον ‘‘Ευαγγελισμό’’ όπου διαπιστώθηκε ότι είχε πολλούς όγκους με τον μεγαλύτερο 6,4 εκατοστά, της δήλωσαν οι ογκολόγοι πως θα πρέπει να κάνει ολική μαστεκτομή. Ωστόσο στη φυλακή γνώριζαν ότι το πρόβλημά της έχει πολλαπλασιαστεί από τον Μάρτιο. Παρά τα όσα έχουν γίνει, η Δέσποινα είναι δυνατή και δηλώνει πως θα παλέψει με τον καρκίνο για ακόμα μια φορά. Όμως δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια. Εξαρτάται κυρίως από ένα καθεστώς που καταντά εγκληματικό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το θάνατο της κρατούμενης Βασιλικής Σταθοπούλου. Η Σταθοπούλου που είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο όσο ήταν ελεύθερη, νοσούσε για μήνες ως κρατούμενη με πολύ σοβαρά συμπτώματα και αντιμετώπισε την αδιαφορία και τον εμπαιγμό. Γιατροί του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ αρνούνταν να την πάνε σε εξωτερικό νοσοκομείο δηλώνοντας ότι προσποιείται την άρρωστη. Την πήγαν στο νοσοκομείο όταν ο καρκίνος κατέστρεψε τον εγκέφαλό της και άρχισε να παραληρεί. Λίγες βδομάδες αργότερα πέθανε. Δεν δόθηκε κανένα περιθώριο ούτε στους γιατρούς του εξωτερικού νοσοκομείου ούτε στην ίδια την Σταθοπούλου να παλέψει άλλη μια φορά με τον καρκίνο. Την ‘‘ευκαιρία’’ αυτή της την αφαίρεσε η φυλακή. Τότε οι συγκρατούμενές της είχαμε αντιδράσει πραγματοποιώντας κινητοποίηση εν είδη κατάληψης στις φυλακές (δεν αφήναμε την υπηρεσία να μπει στην πτέρυγα) που όμως καταστάλθηκε από την υπηρεσία, κατ’ εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης όπως μας δήλωσαν. Είναι εξάλλου γνωστή η επιλεκτική στάση τόσο του Υπουργείου όσο και της υπηρεσίας του Κορυδαλλού απέναντι στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αφού σημασία δεν έχει το ‘‘αντικείμενο’’ όσο το ποιός τις κάνει.
Άλλη χρονίζουσα κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, είναι αυτή της κρατούμενης Δέσποινας Παναγιωτοπούλου, που πάσχει από σοβαρή περίπτωση διαβήτη(διαβητικό πόδι). Η Παναγιωτοπούλου φτωχή αθίγγανη μεγάλης ηλικίας που έχει μπει πολλές φορές στη φυλακή, είχε πριν τη σύλληψή της πρόβλημα με το πόδι λόγω του διαβήτη. Είναι στη φυλακή έναν χρόνο και το πρόβλημα της έχει επιδεινωθεί ενώ υποφέρει από πόνους. Ενώ ο χειρουργός της φυλακής ζητά επανειλημμένα να την στείλουν σε εξωτερικό νοσοκομείο, η υπεύθυνη του ιατρείου αρνείται να κάνει το καθήκον της. Το γεγονός ότι μπήκε στη φυλακή με πρόβλημα, δεν νομιμοποιεί την αδιαφορία που αντιμετωπίζει, ούτε να της κόψουν τελικά το πόδι.
Ο κοινωνικός ρατσισμός τον οποίο αντιμετωπίζουν τις κρατούμενες και τους κρατούμενους στις φυλακές δεν είναι μικρό φαινόμενο. Ακόμα και από ορισμένους γιατρούς σε φυλακή μπορεί κάποιος να ακούσει: ‘‘ Όταν έκανες ό,τι έκανες δεν σκεφτόσουν την υγεία σου’’ ή ‘‘έκανες ό,τι έκανες και τώρα έρχεσαι σε εμάς να σε κάνουμε καλά’’. Την παραπάνω φράση την άκουσε και η Δέσποινα Ζαχαρίου, και η Ζαχαρίου είναι αθίγγανη, όμως αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός όταν εκδηλώνεται προεκτείνεται σε όλες τις φυλετικές και εθνικές κατηγορίες κρατουμένων.
Στοιχεία και στατιστικές για τους θανάτους στις ελληνικές φυλακές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν. Ή μάλλον…είναι καλά κρυμμένα. Το 2016 ‘‘εξαφανίστηκε’’ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης βιβλίο που περιείχε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία των θανάτων στις φυλακές τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Το βέβαιο είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις φυλακές είναι μεγαλύτερα απ’ ότι για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Κορυφαίο γεγονός που δείχνει πως από μικρό πρόβλημα υγείας, μπορεί ένας κρατούμενος να χάσει τη ζωή του, είναι ο θάνατος του Ζώσου Μαλτέζου από χαλασμένο δόντι στις 2/2/18. Ένα πρόβλημα που για έναν ελεύθερο άνθρωπο δεν θα ήταν τίποτα, για τον κρατούμενο ήταν αιτία θανάτου. Και αυτό γιατί η υπηρεσία των φυλακών Μαλανδρίνου έδειξε αδιαφορία και όταν τελικά μετά από πολλές ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λάρισας προκειμένου να πάει σε νοσοκομείο, πέθανε στο κελί του από σηψαιμία. Στις φυλακές Μαλανδρίνου όπως και στις περισσότερες φυλακές δεν υπάρχουν γιατροί. Όταν δε, η φυλακή βρίσκεται εκτός του αστικού ιστού, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, αφού η μεταγωγή σε νοσοκομείο δεν γίνεται εύκολα. Το ‘‘ήσσονος’’ σημασίας πρόβλημα του Μαλτέζου που τελικά κατέληξε θανάσιμο, ήταν προφανώς ο λόγος που η υπηρεσία της φυλακής αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτόν. Ο θάνατος αυτός ήταν χωρίς περιστροφές, ωμή δολοφονία.Το ίδιο ισχύει και για κάθε πρόβλημα υγείας που δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα ή επαρκώς και που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των κρατουμένων.
Μια άλλη κρατούμενη από τις φυλακές της Θήβας (Μ.Σ) με απόστημα στο δόντι, αναγκάστηκε να κάνει εξαγωγή μόνη της αφού δεν της έδιναν αντιβίωση και η κατάστασή της χειροτέρευε. Ο θάνατος του Ζώζου Μαλτέζου πήρε μεγάλες διαστάσεις γιατί η οικογένειά του το δημοσιοποίησε. Όμως τα περισσότερα γεγονότα μένουν στην αφάνεια και δεν μαθαίνονται ποτέ.
Από την εγκληματική αδιαφορία της υπηρεσίας πέθανε κρατούμενος με προβλήματα στην καρδιά το φθινόπωρο του 2017 στα Χανιά γιατί δεν του έδιναν τα φάρμακά που έπρεπε να παίρνει. Αυτή η είδηση πέρασε στα ‘‘ψιλά’’.
Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ εγκαταλείπονται βαριά άρρωστοι άνδρες κρατούμενοι χωρίς την αναγκαία ιατρική κάλυψη. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν πεθάνει πάνω από 100 κρατούμενοι, ενώ από τις 4/12/2016 έως τις 2/10/20017 έχουν δηλωθεί 25 θάνατοι σε αυτό. Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού όμως τίποτα δεν έχει γίνει. Το νοσοκομείο αυτό δεν παρέχει ιατρική μέριμνα για τις σοβαρές ασθένειες των κρατουμένων που κρατούνται σε αυτό, δεν έχει την υλικοτεχνική υποδομή και ούτε καν τα βασικά φάρμακα και αναλώσιμα που χρειάζονται.
Ένας κρατούμενος/νη δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνήθη προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος ελεύθερος, με το ‘‘διαλυμένο’’ σύστημα υγείας και τις ελλείψεις του αλλά βρίσκεται στο έλεος του συστήματος εγκλεισμού με ότι αυτό συνεπάγεται: ελλείψεις ιατρών, ιατροφαρμακευτικών υλικών, αδιαφορία, εγκατάλειψη, γραφειοκρατία, κοινωνικό ρατσισμό και εκδικητικότητα από τις υπηρεσίες και ενίοτε από τους γιατρούς που δουλεύουν στις φυλακές.
Μέσα σε αυτό το ‘‘πλέγμα’’ προβλημάτων παγιδεύτηκε η συγκρατούμενή μας Δέσποινα Ζαχαρίου, που πάσχει από καρκίνο. Όταν συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2017 δεν είχε πρόβλημα. Τρία χρόνια πριν την σύλληψή της είχε δώσει μάχη με τον καρκίνο του στήθους και τα είχε καταφέρει. Έκανε τις αναγκαίες εξετάσεις και λάμβανε ιατροφαρμακευτική αγωγή που βοηθούσε ώστε να μην εμφανιστεί ξανά καρκίνος. Το οικογενειακό της ιστορικό είναι η ‘‘σφραγίδα’’ του κινδύνου που την απειλεί: Η μητέρα της πέθανε από καρκίνο του μαστού στην ίδια ηλικία με αυτήν, στα 36 της χρόνια. Το ίδιο και η αδερφή της μητέρας της. Με ένα τέτοιο ιστορικό βρέθηκε στην φυλακή. Την αγωγή που έπαιρνε έξω, δεν την πήρε ποτέ παρόλο που την ζητούσε. Είχε μαζί της το βιβλιάριο υγείας της που έγραφε κάθε εξέταση, χειρουργείο, ακτινοβολίες, θεραπείες. Κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά. Μέχρι που ψηλάφισε μόνη της , την πρώτη ‘‘ύποπτη εστία’’ στο στήθος. Από εκεί ξεκίνησε μια Οδύσσεια για την Δέσποινα, που κράτησε μήνες αφού το ιστορικό της δεν έλεγε τίποτα στους υπεύθυνους της φυλακής για το επείγον της κατάστασης. Από τις αρχές Δεκέμβρη έχει κάνει συνολικά οκτώ μεταγωγές σε διάφορα νοσοκομεία ανά την Αττική. Δύο φορές στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, 3 φορές στο ‘‘Μεταξά’’ και 3 φορές στον ‘’Ευαγγελισμό’’. Στις διαμαρτυρίες της στην υπηρεσία για την έλλειψη σχεδίου και τις καθυστερήσεις, η απάντηση ήταν: ‘‘αφού σε πάμε σε νοσοκομεία’’.
Σε έξι από αυτές την έστειλαν χωρίς καν τον φάκελο με το ιστορικό της και οι γιατροί, χωρίς να γνωρίζουν μέσω εξετάσεων περί τίνος πρόκειται, έκαναν τις εξετάσεις κινούμενοι οι ίδιοι από την αίσθηση του επείγοντος ενώ διαμαρτύρονταν στην εξωτερική φρουρά που την συνόδευε, αλλά και στην υπηρεσία σε ορισμένες περιπτώσεις. Στον Ευαγγελισμό σε μία επίσκεψη δεν την έστειλαν μόνο χωρίς τον φάκελό της αλλά και χωρίς να έχουν καν κλείσει ραντεβού! Πολλοί γιατροί αλλά και η εξωτερική φρουρά έλεγαν ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που έκαναν μεταγωγές ασθενών κρατουμένων γυναικών και από τις φυλακές της Θήβας σε νοσοκομεία, μάταια, αφού ‘‘ξεχνούσαν’’.. τον ιατρικό τους φάκελο στη φυλακή. Σε μια τέτοια περίπτωση κρατούμενη με καρκίνο από την Θήβα έκανε 3 τέτοιες μεταγωγές για ακτινοβολίες και αφού είχε εγχειριστεί για αφαίρεση όγκου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη θεραπεία της 3 μήνες μετά την επέμβαση.
Η εξέταση που έπρεπε να κάνει η Δέσποινα Ζαχαρίου (FNA μαστού-βιοψία) ήταν αδύνατον να γίνει και οι γιατροί την έστειλαν πίσω στη φυλακή. Ότι το καθ’ ύλην αρμόδιο νοσο-κομείο γι’ αυτή την περίπτωση από όσα την πήγαν ήταν το ‘‘Μεταξά’’ και ότι εκεί υπήρχε από το προηγούμενο ιστορικό της, αλλά και ο γιατρός που την είχε εγχειρήσει τρία χρόνια πριν, δεν απασχόλησε! Στο Γ.Κ.Ν Νίκαιας π.χ., ρωτούσαν γιατί την πήγαν εκεί. Τελικά η Ζαχαρίου, από έναν μικρό όγκο που είχε τον Νοέμβριο, κατέληξε να επεκταθεί το πρόβλημά της και οι ‘‘ύποπτες εστίες’’ να έχουν πολλαπλασιαστεί. Την εξέταση για την βιοψία, μετά από τόσους μήνες, την έκανε στις αρχές Μαΐου στο νοσοκομείο ‘‘Μεταξά’’. Εν τω μεταξύ, σε προηγούμενη μεταγωγή της στον ‘‘Ευαγγελισμό’’ όπου διαπιστώθηκε ότι είχε πολλούς όγκους με τον μεγαλύτερο 6,4 εκατοστά, της δήλωσαν οι ογκολόγοι πως θα πρέπει να κάνει ολική μαστεκτομή. Ωστόσο στη φυλακή γνώριζαν ότι το πρόβλημά της έχει πολλαπλασιαστεί από τον Μάρτιο. Παρά τα όσα έχουν γίνει, η Δέσποινα είναι δυνατή και δηλώνει πως θα παλέψει με τον καρκίνο για ακόμα μια φορά. Όμως δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια. Εξαρτάται κυρίως από ένα καθεστώς που καταντά εγκληματικό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το θάνατο της κρατούμενης Βασιλικής Σταθοπούλου. Η Σταθοπούλου που είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο όσο ήταν ελεύθερη, νοσούσε για μήνες ως κρατούμενη με πολύ σοβαρά συμπτώματα και αντιμετώπισε την αδιαφορία και τον εμπαιγμό. Γιατροί του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ αρνούνταν να την πάνε σε εξωτερικό νοσοκομείο δηλώνοντας ότι προσποιείται την άρρωστη. Την πήγαν στο νοσοκομείο όταν ο καρκίνος κατέστρεψε τον εγκέφαλό της και άρχισε να παραληρεί. Λίγες βδομάδες αργότερα πέθανε. Δεν δόθηκε κανένα περιθώριο ούτε στους γιατρούς του εξωτερικού νοσοκομείου ούτε στην ίδια την Σταθοπούλου να παλέψει άλλη μια φορά με τον καρκίνο. Την ‘‘ευκαιρία’’ αυτή της την αφαίρεσε η φυλακή. Τότε οι συγκρατούμενές της είχαμε αντιδράσει πραγματοποιώντας κινητοποίηση εν είδη κατάληψης στις φυλακές (δεν αφήναμε την υπηρεσία να μπει στην πτέρυγα) που όμως καταστάλθηκε από την υπηρεσία, κατ’ εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης όπως μας δήλωσαν. Είναι εξάλλου γνωστή η επιλεκτική στάση τόσο του Υπουργείου όσο και της υπηρεσίας του Κορυδαλλού απέναντι στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αφού σημασία δεν έχει το ‘‘αντικείμενο’’ όσο το ποιός τις κάνει.
Άλλη χρονίζουσα κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, είναι αυτή της κρατούμενης Δέσποινας Παναγιωτοπούλου, που πάσχει από σοβαρή περίπτωση διαβήτη(διαβητικό πόδι). Η Παναγιωτοπούλου φτωχή αθίγγανη μεγάλης ηλικίας που έχει μπει πολλές φορές στη φυλακή, είχε πριν τη σύλληψή της πρόβλημα με το πόδι λόγω του διαβήτη. Είναι στη φυλακή έναν χρόνο και το πρόβλημα της έχει επιδεινωθεί ενώ υποφέρει από πόνους. Ενώ ο χειρουργός της φυλακής ζητά επανειλημμένα να την στείλουν σε εξωτερικό νοσοκομείο, η υπεύθυνη του ιατρείου αρνείται να κάνει το καθήκον της. Το γεγονός ότι μπήκε στη φυλακή με πρόβλημα, δεν νομιμοποιεί την αδιαφορία που αντιμετωπίζει, ούτε να της κόψουν τελικά το πόδι.
Ο κοινωνικός ρατσισμός τον οποίο αντιμετωπίζουν τις κρατούμενες και τους κρατούμενους στις φυλακές δεν είναι μικρό φαινόμενο. Ακόμα και από ορισμένους γιατρούς σε φυλακή μπορεί κάποιος να ακούσει: ‘‘ Όταν έκανες ό,τι έκανες δεν σκεφτόσουν την υγεία σου’’ ή ‘‘έκανες ό,τι έκανες και τώρα έρχεσαι σε εμάς να σε κάνουμε καλά’’. Την παραπάνω φράση την άκουσε και η Δέσποινα Ζαχαρίου, και η Ζαχαρίου είναι αθίγγανη, όμως αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός όταν εκδηλώνεται προεκτείνεται σε όλες τις φυλετικές και εθνικές κατηγορίες κρατουμένων.
Στοιχεία και στατιστικές για τους θανάτους στις ελληνικές φυλακές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν. Ή μάλλον…είναι καλά κρυμμένα. Το 2016 ‘‘εξαφανίστηκε’’ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης βιβλίο που περιείχε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία των θανάτων στις φυλακές τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Το βέβαιο είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις φυλακές είναι μεγαλύτερα απ’ ότι για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Κορυφαίο γεγονός που δείχνει πως από μικρό πρόβλημα υγείας, μπορεί ένας κρατούμενος να χάσει τη ζωή του, είναι ο θάνατος του Ζώσου Μαλτέζου από χαλασμένο δόντι στις 2/2/18. Ένα πρόβλημα που για έναν ελεύθερο άνθρωπο δεν θα ήταν τίποτα, για τον κρατούμενο ήταν αιτία θανάτου. Και αυτό γιατί η υπηρεσία των φυλακών Μαλανδρίνου έδειξε αδιαφορία και όταν τελικά μετά από πολλές ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λάρισας προκειμένου να πάει σε νοσοκομείο, πέθανε στο κελί του από σηψαιμία. Στις φυλακές Μαλανδρίνου όπως και στις περισσότερες φυλακές δεν υπάρχουν γιατροί. Όταν δε, η φυλακή βρίσκεται εκτός του αστικού ιστού, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, αφού η μεταγωγή σε νοσοκομείο δεν γίνεται εύκολα. Το ‘‘ήσσονος’’ σημασίας πρόβλημα του Μαλτέζου που τελικά κατέληξε θανάσιμο, ήταν προφανώς ο λόγος που η υπηρεσία της φυλακής αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτόν. Ο θάνατος αυτός ήταν χωρίς περιστροφές, ωμή δολοφονία.Το ίδιο ισχύει και για κάθε πρόβλημα υγείας που δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα ή επαρκώς και που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των κρατουμένων.
Μια άλλη κρατούμενη από τις φυλακές της Θήβας (Μ.Σ) με απόστημα στο δόντι, αναγκάστηκε να κάνει εξαγωγή μόνη της αφού δεν της έδιναν αντιβίωση και η κατάστασή της χειροτέρευε. Ο θάνατος του Ζώζου Μαλτέζου πήρε μεγάλες διαστάσεις γιατί η οικογένειά του το δημοσιοποίησε. Όμως τα περισσότερα γεγονότα μένουν στην αφάνεια και δεν μαθαίνονται ποτέ.
Από την εγκληματική αδιαφορία της υπηρεσίας πέθανε κρατούμενος με προβλήματα στην καρδιά το φθινόπωρο του 2017 στα Χανιά γιατί δεν του έδιναν τα φάρμακά που έπρεπε να παίρνει. Αυτή η είδηση πέρασε στα ‘‘ψιλά’’.
Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ εγκαταλείπονται βαριά άρρωστοι άνδρες κρατούμενοι χωρίς την αναγκαία ιατρική κάλυψη. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν πεθάνει πάνω από 100 κρατούμενοι, ενώ από τις 4/12/2016 έως τις 2/10/20017 έχουν δηλωθεί 25 θάνατοι σε αυτό. Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού όμως τίποτα δεν έχει γίνει. Το νοσοκομείο αυτό δεν παρέχει ιατρική μέριμνα για τις σοβαρές ασθένειες των κρατουμένων που κρατούνται σε αυτό, δεν έχει την υλικοτεχνική υποδομή και ούτε καν τα βασικά φάρμακα και αναλώσιμα που χρειάζονται.
‘‘Αυτοκτονίες, ψυχικά νοσήματα, στρατιωτικοποίηση των φυλακών και ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας''
Ως πρώτη αιτία θανάτου στις φυλακές δηλώνεται η αυτοκτονία. Στο νοσοκομείο ‘‘Άγιος Παύλος’’ στις αρχές της χρονιάς βρέθηκε κρεμασμένος στην απομόνωση οροθετικός κρατούμενος. Το ίδιο διάστημα στις φυλακές Χανίων έδωσε τέλος στη ζωή του άλλος κρατούμενος με τον ίδιο τρόπο. Η ψυχολογική πίεση που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι ανάλογη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, (τοξικοεξαρτημένοι, άρρωστοι, άποροι κλπ) και των συνθηκών κράτησης, έτσι κάποιοι από αυτούς βάζουν τέλος στη ζωή τους. Οι συνθήκες κράτησης θα επιδεινωθούν και η πίεση πάνω στους κρατούμενους θα αυξηθεί με το νέο πιο αυστηρό πλαίσιο με την στρατιωτικοποίηση των φυλακών που προωθεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όπως αναλυτικά καταγράφει στο κείμενο που έχει δημοσιεύσει η Αγωνιστική Ένωση Κρατουμένων. Σε πολλά άρθρα αποτυπώνεται αυτή η στόχευση. Κυρίαρχο είναι το άρθρο 8 παράγραφος 2 και 4 σημειώσεις ζ, η, θ, ι που αλλάζει το κέντρο λήψης αποφάσεων στις φυλακές, εισάγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία την εξωτερική φρουρά στο συμβούλιο της φυλακής και μαζί με αυτήν μπαίνει στον πυρήνα της σύγχρονης ‘‘σωφρονιστικής’’ πολιτικής η βία, η απειλή βίας και η κατά-στολή. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και το άρθρο 63 παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ρητά για πρώτη φορά από το 1989, η χρήση βίας από υπαλλήλους πάνω στους κρατούμενους. Το άρθρο 11 που επαναφέρει τις φυλακές τύπου Γ΄είναι η κορύφωση της καταστολής σε κρατούμενους που θα εισέρχονται σε καθεστώς εξαίρεσης, ενώ στην παράγραφο 6 σημείωση α προβλέπεται η απομόνωση όσων έχουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Ποιά όμως θα είναι η κατάληξη όσων επι-χειρούν να βάζουν τέλος στη ζωή τους αν βρεθούν και σε καθεστώς απομόνωσης; Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού αυτοκτονικές απόπειρες έχουν αποτραπεί από τις ίδιες τις κρατούμενες που ζουν στον ίδιο χώρο. Το άρθρο 11 με την απομόνωση ‘‘υπογράφει’’ την θανατική καταδίκη των ψυχικά ευάλωτων κρατουμένων, αφού όχι μόνο θα αυξάνεται η πίεση πάνω τους, αλλά δεν θα έχουν κανέναν δίπλα τους να…τους προλαβαίνει. Καθώς το πλαίσιο κράτησης θα γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό, θα αυξάνεται και η θνησιμότητα στις φυλακές είτε από αρρώστιες είτε από αυτοκτονίες. Ένας άρρωστος κρατούμενος ήδη δεν έχει τα περιθώρια να αντιμετωπίζει την όποια αδικία ή την αδιαφορία από την εκάστοτε υπηρεσία και να διεκδικήσει την αναγκαία για την επιβίωσή του ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. Στο νέο πλαίσιο κράτησης που θα διαμορφώσει ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση, νομιμοποιείται να αντιμετωπίζεται ακόμα και με την βία! Η μόνη νομιμοποιημένη ‘‘διέξοδος’’ που δίδεται από το σύστημα των φυλακών είναι τα ψυχοφάρμακα.Αυτά χορηγούνται ‘‘μαγικά’’ και υπάρχουν σε αφθονία για να ‘‘αντιμετωπίσουν’’ οι κρατούμενοι την πίεση της φυλακής, με την φαρμακευτική καταστολή.Τα αποτελέσματα της ψυχιατρικοποίησης των κρατουμένων είναι καταστροφικά: Άνθρωποι ψυχικά υγιείς μετατρέπονται σε ημίτρελοι ή τρελοί, οι εύθραυστες ισορροπίες στις φυλακές διαλύονται ευκολότερα ενώ η ‘‘διέξοδος’’ της αυτοκτονίας έρχεται ακόμα πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχουν όσοι και όσες παίρνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα.
Το κράτος και το σωφρονιστικό σύστημα μας θέλει την καθεμιά και τον καθένα μόνο του απέναντί του ώστε να κατοχυρώνεται η αδυναμία και η ματαιότητα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων.Τα δικαιώματα αυτά θα καταστρατηγηθούν με το νέο Σωφρονιστικό Κώδικα σε μεγάλο βαθμό.Κανένα πρόβλημα στη φυλακή δεν είναι ατομικό. Κάθε ιστορία αυτοανακλά προβλήματα πολύ ευρύτερα που αγγίζουν τον καθένα.Για να μην γίνονται οι φυλακές κρεματόρια για τους κρατούμενους, για να μην μετατρέπεται η όποια ποινή μέσω των συνθηκών κράτησης σε θανατική καταδίκη, χρειάζεται αλληλεγγύη και αντίσταση:
Να σταματήσει η εγκληματική αδιαφορία και ο εμπαιγμός απέναντι στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η υπηρεσία των φυλακών Κορυδαλλού είναι οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη της υγείας της.
Να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ.
Φυλακές χωρίς δυνατότητα άμεσης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν μπορούν να υπάρχουν. Ιατρική φροντίδα και φάρμακα σε όλες τις φυλακές.
Όχι στην εξόντωση μέσω των ψυχοφαρμάκων. Να παρέχονται δημιουργικές διέξοδοι για τους κρατούμενους και να εξετάζονται οι ψυχικά ασθενείς με ιατρικούς και όχι με καπιταλιστικούς όρους.
Όχι στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όχι στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών, τις απομονώσεις και τα καθεστώτα εξαίρεσης.
Ως πρώτη αιτία θανάτου στις φυλακές δηλώνεται η αυτοκτονία. Στο νοσοκομείο ‘‘Άγιος Παύλος’’ στις αρχές της χρονιάς βρέθηκε κρεμασμένος στην απομόνωση οροθετικός κρατούμενος. Το ίδιο διάστημα στις φυλακές Χανίων έδωσε τέλος στη ζωή του άλλος κρατούμενος με τον ίδιο τρόπο. Η ψυχολογική πίεση που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι ανάλογη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, (τοξικοεξαρτημένοι, άρρωστοι, άποροι κλπ) και των συνθηκών κράτησης, έτσι κάποιοι από αυτούς βάζουν τέλος στη ζωή τους. Οι συνθήκες κράτησης θα επιδεινωθούν και η πίεση πάνω στους κρατούμενους θα αυξηθεί με το νέο πιο αυστηρό πλαίσιο με την στρατιωτικοποίηση των φυλακών που προωθεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όπως αναλυτικά καταγράφει στο κείμενο που έχει δημοσιεύσει η Αγωνιστική Ένωση Κρατουμένων. Σε πολλά άρθρα αποτυπώνεται αυτή η στόχευση. Κυρίαρχο είναι το άρθρο 8 παράγραφος 2 και 4 σημειώσεις ζ, η, θ, ι που αλλάζει το κέντρο λήψης αποφάσεων στις φυλακές, εισάγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία την εξωτερική φρουρά στο συμβούλιο της φυλακής και μαζί με αυτήν μπαίνει στον πυρήνα της σύγχρονης ‘‘σωφρονιστικής’’ πολιτικής η βία, η απειλή βίας και η κατά-στολή. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και το άρθρο 63 παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ρητά για πρώτη φορά από το 1989, η χρήση βίας από υπαλλήλους πάνω στους κρατούμενους. Το άρθρο 11 που επαναφέρει τις φυλακές τύπου Γ΄είναι η κορύφωση της καταστολής σε κρατούμενους που θα εισέρχονται σε καθεστώς εξαίρεσης, ενώ στην παράγραφο 6 σημείωση α προβλέπεται η απομόνωση όσων έχουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Ποιά όμως θα είναι η κατάληξη όσων επι-χειρούν να βάζουν τέλος στη ζωή τους αν βρεθούν και σε καθεστώς απομόνωσης; Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού αυτοκτονικές απόπειρες έχουν αποτραπεί από τις ίδιες τις κρατούμενες που ζουν στον ίδιο χώρο. Το άρθρο 11 με την απομόνωση ‘‘υπογράφει’’ την θανατική καταδίκη των ψυχικά ευάλωτων κρατουμένων, αφού όχι μόνο θα αυξάνεται η πίεση πάνω τους, αλλά δεν θα έχουν κανέναν δίπλα τους να…τους προλαβαίνει. Καθώς το πλαίσιο κράτησης θα γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό, θα αυξάνεται και η θνησιμότητα στις φυλακές είτε από αρρώστιες είτε από αυτοκτονίες. Ένας άρρωστος κρατούμενος ήδη δεν έχει τα περιθώρια να αντιμετωπίζει την όποια αδικία ή την αδιαφορία από την εκάστοτε υπηρεσία και να διεκδικήσει την αναγκαία για την επιβίωσή του ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. Στο νέο πλαίσιο κράτησης που θα διαμορφώσει ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση, νομιμοποιείται να αντιμετωπίζεται ακόμα και με την βία! Η μόνη νομιμοποιημένη ‘‘διέξοδος’’ που δίδεται από το σύστημα των φυλακών είναι τα ψυχοφάρμακα.Αυτά χορηγούνται ‘‘μαγικά’’ και υπάρχουν σε αφθονία για να ‘‘αντιμετωπίσουν’’ οι κρατούμενοι την πίεση της φυλακής, με την φαρμακευτική καταστολή.Τα αποτελέσματα της ψυχιατρικοποίησης των κρατουμένων είναι καταστροφικά: Άνθρωποι ψυχικά υγιείς μετατρέπονται σε ημίτρελοι ή τρελοί, οι εύθραυστες ισορροπίες στις φυλακές διαλύονται ευκολότερα ενώ η ‘‘διέξοδος’’ της αυτοκτονίας έρχεται ακόμα πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχουν όσοι και όσες παίρνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα.
Το κράτος και το σωφρονιστικό σύστημα μας θέλει την καθεμιά και τον καθένα μόνο του απέναντί του ώστε να κατοχυρώνεται η αδυναμία και η ματαιότητα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων.Τα δικαιώματα αυτά θα καταστρατηγηθούν με το νέο Σωφρονιστικό Κώδικα σε μεγάλο βαθμό.Κανένα πρόβλημα στη φυλακή δεν είναι ατομικό. Κάθε ιστορία αυτοανακλά προβλήματα πολύ ευρύτερα που αγγίζουν τον καθένα.Για να μην γίνονται οι φυλακές κρεματόρια για τους κρατούμενους, για να μην μετατρέπεται η όποια ποινή μέσω των συνθηκών κράτησης σε θανατική καταδίκη, χρειάζεται αλληλεγγύη και αντίσταση:
Να σταματήσει η εγκληματική αδιαφορία και ο εμπαιγμός απέναντι στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η υπηρεσία των φυλακών Κορυδαλλού είναι οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη της υγείας της.
Να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ.
Φυλακές χωρίς δυνατότητα άμεσης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν μπορούν να υπάρχουν. Ιατρική φροντίδα και φάρμακα σε όλες τις φυλακές.
Όχι στην εξόντωση μέσω των ψυχοφαρμάκων. Να παρέχονται δημιουργικές διέξοδοι για τους κρατούμενους και να εξετάζονται οι ψυχικά ασθενείς με ιατρικούς και όχι με καπιταλιστικούς όρους.
Όχι στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όχι στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών, τις απομονώσεις και τα καθεστώτα εξαίρεσης.
Τα προβλήματα υγείας στις φυλακές είναι αντικειμενικά ένα από τα μεγαλύτερα, αν όχι το μεγαλύτερο πρόβλημα. Η φυλακή μπορεί μεν να είναι μια δύσκολη πραγματικότητα όμως είναι ένας πραγματικός εφιάλτης για όσους έχουν κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, αφού δεν γνωρίζουν τελικά αν θα βγουν από την φυλακή ζωντανοί ή νεκροί!
Ένας κρατούμενος/νη δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνήθη προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος ελεύθερος, με το ‘‘διαλυμένο’’ σύστημα υγείας και τις ελλείψεις του αλλά βρίσκεται στο έλεος του συστήματος εγκλεισμού με ότι αυτό συνεπάγεται: ελλείψεις ιατρών, ιατροφαρμακευτικών υλικών, αδιαφορία, εγκατάλειψη, γραφειοκρατία, κοινωνικό ρατσισμό και εκδικητικότητα από τις υπηρεσίες και ενίοτε από τους γιατρούς που δουλεύουν στις φυλακές.
Μέσα σε αυτό το ‘‘πλέγμα’’ προβλημάτων παγιδεύτηκε η συγκρατούμενή μας Δέσποινα Ζαχαρίου, που πάσχει από καρκίνο. Όταν συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2017 δεν είχε πρόβλημα. Τρία χρόνια πριν την σύλληψή της είχε δώσει μάχη με τον καρκίνο του στήθους και τα είχε καταφέρει. Έκανε τις αναγκαίες εξετάσεις και λάμβανε ιατροφαρμακευτική αγωγή που βοηθούσε ώστε να μην εμφανιστεί ξανά καρκίνος. Το οικογενειακό της ιστορικό είναι η ‘‘σφραγίδα’’ του κινδύνου που την απειλεί: Η μητέρα της πέθανε από καρκίνο του μαστού στην ίδια ηλικία με αυτήν, στα 36 της χρόνια. Το ίδιο και η αδερφή της μητέρας της. Με ένα τέτοιο ιστορικό βρέθηκε στην φυλακή. Την αγωγή που έπαιρνε έξω, δεν την πήρε ποτέ παρόλο που την ζητούσε. Είχε μαζί της το βιβλιάριο υγείας της που έγραφε κάθε εξέταση, χειρουργείο, ακτινοβολίες, θεραπείες. Κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά. Μέχρι που ψηλάφισε μόνη της , την πρώτη ‘‘ύποπτη εστία’’ στο στήθος. Από εκεί ξεκίνησε μια Οδύσσεια για την Δέσποινα, που κράτησε μήνες αφού το ιστορικό της δεν έλεγε τίποτα στους υπεύθυνους της φυλακής για το επείγον της κατάστασης. Από τις αρχές Δεκέμβρη έχει κάνει συνολικά οκτώ μεταγωγές σε διάφορα νοσοκομεία ανά την Αττική. Δύο φορές στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, 3 φορές στο ‘‘Μεταξά’’ και 3 φορές στον ‘’Ευαγγελισμό’’. Στις διαμαρτυρίες της στην υπηρεσία για την έλλειψη σχεδίου και τις καθυστερήσεις, η απάντηση ήταν: ‘‘αφού σε πάμε σε νοσοκομεία’’.
Σε έξι από αυτές την έστειλαν χωρίς καν τον φάκελο με το ιστορικό της και οι γιατροί, χωρίς να γνωρίζουν μέσω εξετάσεων περί τίνος πρόκειται, έκαναν τις εξετάσεις κινούμενοι οι ίδιοι από την αίσθηση του επείγοντος ενώ διαμαρτύρονταν στην εξωτερική φρουρά που την συνόδευε, αλλά και στην υπηρεσία σε ορισμένες περιπτώσεις. Στον Ευαγγελισμό σε μία επίσκεψη δεν την έστειλαν μόνο χωρίς τον φάκελό της αλλά και χωρίς να έχουν καν κλείσει ραντεβού! Πολλοί γιατροί αλλά και η εξωτερική φρουρά έλεγαν ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που έκαναν μεταγωγές ασθενών κρατουμένων γυναικών και από τις φυλακές της Θήβας σε νοσοκομεία, μάταια, αφού ‘‘ξεχνούσαν’’.. τον ιατρικό τους φάκελο στη φυλακή. Σε μια τέτοια περίπτωση κρατούμενη με καρκίνο από την Θήβα έκανε 3 τέτοιες μεταγωγές για ακτινοβολίες και αφού είχε εγχειριστεί για αφαίρεση όγκου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη θεραπεία της 3 μήνες μετά την επέμβαση.
Η εξέταση που έπρεπε να κάνει η Δέσποινα Ζαχαρίου (FNA μαστού-βιοψία) ήταν αδύνατον να γίνει και οι γιατροί την έστειλαν πίσω στη φυλακή. Ότι το καθ’ ύλην αρμόδιο νοσο-κομείο γι’ αυτή την περίπτωση από όσα την πήγαν ήταν το ‘‘Μεταξά’’ και ότι εκεί υπήρχε από το προηγούμενο ιστορικό της, αλλά και ο γιατρός που την είχε εγχειρήσει τρία χρόνια πριν, δεν απασχόλησε! Στο Γ.Κ.Ν Νίκαιας π.χ., ρωτούσαν γιατί την πήγαν εκεί. Τελικά η Ζαχαρίου, από έναν μικρό όγκο που είχε τον Νοέμβριο, κατέληξε να επεκταθεί το πρόβλημά της και οι ‘‘ύποπτες εστίες’’ να έχουν πολλαπλασιαστεί. Την εξέταση για την βιοψία, μετά από τόσους μήνες, την έκανε στις αρχές Μαΐου στο νοσοκομείο ‘‘Μεταξά’’. Εν τω μεταξύ, σε προηγούμενη μεταγωγή της στον ‘‘Ευαγγελισμό’’ όπου διαπιστώθηκε ότι είχε πολλούς όγκους με τον μεγαλύτερο 6,4 εκατοστά, της δήλωσαν οι ογκολόγοι πως θα πρέπει να κάνει ολική μαστεκτομή. Ωστόσο στη φυλακή γνώριζαν ότι το πρόβλημά της έχει πολλαπλασιαστεί από τον Μάρτιο. Παρά τα όσα έχουν γίνει, η Δέσποινα είναι δυνατή και δηλώνει πως θα παλέψει με τον καρκίνο για ακόμα μια φορά. Όμως δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια. Εξαρτάται κυρίως από ένα καθεστώς που καταντά εγκληματικό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το θάνατο της κρατούμενης Βασιλικής Σταθοπούλου. Η Σταθοπούλου που είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο όσο ήταν ελεύθερη, νοσούσε για μήνες ως κρατούμενη με πολύ σοβαρά συμπτώματα και αντιμετώπισε την αδιαφορία και τον εμπαιγμό. Γιατροί του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ αρνούνταν να την πάνε σε εξωτερικό νοσοκομείο δηλώνοντας ότι προσποιείται την άρρωστη. Την πήγαν στο νοσοκομείο όταν ο καρκίνος κατέστρεψε τον εγκέφαλό της και άρχισε να παραληρεί. Λίγες βδομάδες αργότερα πέθανε. Δεν δόθηκε κανένα περιθώριο ούτε στους γιατρούς του εξωτερικού νοσοκομείου ούτε στην ίδια την Σταθοπούλου να παλέψει άλλη μια φορά με τον καρκίνο. Την ‘‘ευκαιρία’’ αυτή της την αφαίρεσε η φυλακή. Τότε οι συγκρατούμενές της είχαμε αντιδράσει πραγματοποιώντας κινητοποίηση εν είδη κατάληψης στις φυλακές (δεν αφήναμε την υπηρεσία να μπει στην πτέρυγα) που όμως καταστάλθηκε από την υπηρεσία, κατ’ εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης όπως μας δήλωσαν. Είναι εξάλλου γνωστή η επιλεκτική στάση τόσο του Υπουργείου όσο και της υπηρεσίας του Κορυδαλλού απέναντι στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αφού σημασία δεν έχει το ‘‘αντικείμενο’’ όσο το ποιός τις κάνει.
Άλλη χρονίζουσα κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, είναι αυτή της κρατούμενης Δέσποινας Παναγιωτοπούλου, που πάσχει από σοβαρή περίπτωση διαβήτη(διαβητικό πόδι). Η Παναγιωτοπούλου φτωχή αθίγγανη μεγάλης ηλικίας που έχει μπει πολλές φορές στη φυλακή, είχε πριν τη σύλληψή της πρόβλημα με το πόδι λόγω του διαβήτη. Είναι στη φυλακή έναν χρόνο και το πρόβλημα της έχει επιδεινωθεί ενώ υποφέρει από πόνους. Ενώ ο χειρουργός της φυλακής ζητά επανειλημμένα να την στείλουν σε εξωτερικό νοσοκομείο, η υπεύθυνη του ιατρείου αρνείται να κάνει το καθήκον της. Το γεγονός ότι μπήκε στη φυλακή με πρόβλημα, δεν νομιμοποιεί την αδιαφορία που αντιμετωπίζει, ούτε να της κόψουν τελικά το πόδι.
Ο κοινωνικός ρατσισμός τον οποίο αντιμετωπίζουν τις κρατούμενες και τους κρατούμενους στις φυλακές δεν είναι μικρό φαινόμενο. Ακόμα και από ορισμένους γιατρούς σε φυλακή μπορεί κάποιος να ακούσει: ‘‘ Όταν έκανες ό,τι έκανες δεν σκεφτόσουν την υγεία σου’’ ή ‘‘έκανες ό,τι έκανες και τώρα έρχεσαι σε εμάς να σε κάνουμε καλά’’. Την παραπάνω φράση την άκουσε και η Δέσποινα Ζαχαρίου, και η Ζαχαρίου είναι αθίγγανη, όμως αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός όταν εκδηλώνεται προεκτείνεται σε όλες τις φυλετικές και εθνικές κατηγορίες κρατουμένων.
Στοιχεία και στατιστικές για τους θανάτους στις ελληνικές φυλακές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν. Ή μάλλον…είναι καλά κρυμμένα. Το 2016 ‘‘εξαφανίστηκε’’ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης βιβλίο που περιείχε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία των θανάτων στις φυλακές τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Το βέβαιο είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις φυλακές είναι μεγαλύτερα απ’ ότι για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Κορυφαίο γεγονός που δείχνει πως από μικρό πρόβλημα υγείας, μπορεί ένας κρατούμενος να χάσει τη ζωή του, είναι ο θάνατος του Ζώσου Μαλτέζου από χαλασμένο δόντι στις 2/2/18. Ένα πρόβλημα που για έναν ελεύθερο άνθρωπο δεν θα ήταν τίποτα, για τον κρατούμενο ήταν αιτία θανάτου. Και αυτό γιατί η υπηρεσία των φυλακών Μαλανδρίνου έδειξε αδιαφορία και όταν τελικά μετά από πολλές ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λάρισας προκειμένου να πάει σε νοσοκομείο, πέθανε στο κελί του από σηψαιμία. Στις φυλακές Μαλανδρίνου όπως και στις περισσότερες φυλακές δεν υπάρχουν γιατροί. Όταν δε, η φυλακή βρίσκεται εκτός του αστικού ιστού, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, αφού η μεταγωγή σε νοσοκομείο δεν γίνεται εύκολα. Το ‘‘ήσσονος’’ σημασίας πρόβλημα του Μαλτέζου που τελικά κατέληξε θανάσιμο, ήταν προφανώς ο λόγος που η υπηρεσία της φυλακής αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτόν. Ο θάνατος αυτός ήταν χωρίς περιστροφές, ωμή δολοφονία.Το ίδιο ισχύει και για κάθε πρόβλημα υγείας που δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα ή επαρκώς και που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των κρατουμένων.
Μια άλλη κρατούμενη από τις φυλακές της Θήβας (Μ.Σ) με απόστημα στο δόντι, αναγκάστηκε να κάνει εξαγωγή μόνη της αφού δεν της έδιναν αντιβίωση και η κατάστασή της χειροτέρευε. Ο θάνατος του Ζώζου Μαλτέζου πήρε μεγάλες διαστάσεις γιατί η οικογένειά του το δημοσιοποίησε. Όμως τα περισσότερα γεγονότα μένουν στην αφάνεια και δεν μαθαίνονται ποτέ.
Από την εγκληματική αδιαφορία της υπηρεσίας πέθανε κρατούμενος με προβλήματα στην καρδιά το φθινόπωρο του 2017 στα Χανιά γιατί δεν του έδιναν τα φάρμακά που έπρεπε να παίρνει. Αυτή η είδηση πέρασε στα ‘‘ψιλά’’.
Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ εγκαταλείπονται βαριά άρρωστοι άνδρες κρατούμενοι χωρίς την αναγκαία ιατρική κάλυψη. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν πεθάνει πάνω από 100 κρατούμενοι, ενώ από τις 4/12/2016 έως τις 2/10/20017 έχουν δηλωθεί 25 θάνατοι σε αυτό. Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού όμως τίποτα δεν έχει γίνει. Το νοσοκομείο αυτό δεν παρέχει ιατρική μέριμνα για τις σοβαρές ασθένειες των κρατουμένων που κρατούνται σε αυτό, δεν έχει την υλικοτεχνική υποδομή και ούτε καν τα βασικά φάρμακα και αναλώσιμα που χρειάζονται.
Ένας κρατούμενος/νη δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τα συνήθη προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος ελεύθερος, με το ‘‘διαλυμένο’’ σύστημα υγείας και τις ελλείψεις του αλλά βρίσκεται στο έλεος του συστήματος εγκλεισμού με ότι αυτό συνεπάγεται: ελλείψεις ιατρών, ιατροφαρμακευτικών υλικών, αδιαφορία, εγκατάλειψη, γραφειοκρατία, κοινωνικό ρατσισμό και εκδικητικότητα από τις υπηρεσίες και ενίοτε από τους γιατρούς που δουλεύουν στις φυλακές.
Μέσα σε αυτό το ‘‘πλέγμα’’ προβλημάτων παγιδεύτηκε η συγκρατούμενή μας Δέσποινα Ζαχαρίου, που πάσχει από καρκίνο. Όταν συνελήφθη τον Οκτώβρη του 2017 δεν είχε πρόβλημα. Τρία χρόνια πριν την σύλληψή της είχε δώσει μάχη με τον καρκίνο του στήθους και τα είχε καταφέρει. Έκανε τις αναγκαίες εξετάσεις και λάμβανε ιατροφαρμακευτική αγωγή που βοηθούσε ώστε να μην εμφανιστεί ξανά καρκίνος. Το οικογενειακό της ιστορικό είναι η ‘‘σφραγίδα’’ του κινδύνου που την απειλεί: Η μητέρα της πέθανε από καρκίνο του μαστού στην ίδια ηλικία με αυτήν, στα 36 της χρόνια. Το ίδιο και η αδερφή της μητέρας της. Με ένα τέτοιο ιστορικό βρέθηκε στην φυλακή. Την αγωγή που έπαιρνε έξω, δεν την πήρε ποτέ παρόλο που την ζητούσε. Είχε μαζί της το βιβλιάριο υγείας της που έγραφε κάθε εξέταση, χειρουργείο, ακτινοβολίες, θεραπείες. Κανένας δεν την πήρε στα σοβαρά. Μέχρι που ψηλάφισε μόνη της , την πρώτη ‘‘ύποπτη εστία’’ στο στήθος. Από εκεί ξεκίνησε μια Οδύσσεια για την Δέσποινα, που κράτησε μήνες αφού το ιστορικό της δεν έλεγε τίποτα στους υπεύθυνους της φυλακής για το επείγον της κατάστασης. Από τις αρχές Δεκέμβρη έχει κάνει συνολικά οκτώ μεταγωγές σε διάφορα νοσοκομεία ανά την Αττική. Δύο φορές στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας, 3 φορές στο ‘‘Μεταξά’’ και 3 φορές στον ‘’Ευαγγελισμό’’. Στις διαμαρτυρίες της στην υπηρεσία για την έλλειψη σχεδίου και τις καθυστερήσεις, η απάντηση ήταν: ‘‘αφού σε πάμε σε νοσοκομεία’’.
Σε έξι από αυτές την έστειλαν χωρίς καν τον φάκελο με το ιστορικό της και οι γιατροί, χωρίς να γνωρίζουν μέσω εξετάσεων περί τίνος πρόκειται, έκαναν τις εξετάσεις κινούμενοι οι ίδιοι από την αίσθηση του επείγοντος ενώ διαμαρτύρονταν στην εξωτερική φρουρά που την συνόδευε, αλλά και στην υπηρεσία σε ορισμένες περιπτώσεις. Στον Ευαγγελισμό σε μία επίσκεψη δεν την έστειλαν μόνο χωρίς τον φάκελό της αλλά και χωρίς να έχουν καν κλείσει ραντεβού! Πολλοί γιατροί αλλά και η εξωτερική φρουρά έλεγαν ότι δεν ήταν λίγες οι φορές που έκαναν μεταγωγές ασθενών κρατουμένων γυναικών και από τις φυλακές της Θήβας σε νοσοκομεία, μάταια, αφού ‘‘ξεχνούσαν’’.. τον ιατρικό τους φάκελο στη φυλακή. Σε μια τέτοια περίπτωση κρατούμενη με καρκίνο από την Θήβα έκανε 3 τέτοιες μεταγωγές για ακτινοβολίες και αφού είχε εγχειριστεί για αφαίρεση όγκου, με αποτέλεσμα να ξεκινήσει τη θεραπεία της 3 μήνες μετά την επέμβαση.
Η εξέταση που έπρεπε να κάνει η Δέσποινα Ζαχαρίου (FNA μαστού-βιοψία) ήταν αδύνατον να γίνει και οι γιατροί την έστειλαν πίσω στη φυλακή. Ότι το καθ’ ύλην αρμόδιο νοσο-κομείο γι’ αυτή την περίπτωση από όσα την πήγαν ήταν το ‘‘Μεταξά’’ και ότι εκεί υπήρχε από το προηγούμενο ιστορικό της, αλλά και ο γιατρός που την είχε εγχειρήσει τρία χρόνια πριν, δεν απασχόλησε! Στο Γ.Κ.Ν Νίκαιας π.χ., ρωτούσαν γιατί την πήγαν εκεί. Τελικά η Ζαχαρίου, από έναν μικρό όγκο που είχε τον Νοέμβριο, κατέληξε να επεκταθεί το πρόβλημά της και οι ‘‘ύποπτες εστίες’’ να έχουν πολλαπλασιαστεί. Την εξέταση για την βιοψία, μετά από τόσους μήνες, την έκανε στις αρχές Μαΐου στο νοσοκομείο ‘‘Μεταξά’’. Εν τω μεταξύ, σε προηγούμενη μεταγωγή της στον ‘‘Ευαγγελισμό’’ όπου διαπιστώθηκε ότι είχε πολλούς όγκους με τον μεγαλύτερο 6,4 εκατοστά, της δήλωσαν οι ογκολόγοι πως θα πρέπει να κάνει ολική μαστεκτομή. Ωστόσο στη φυλακή γνώριζαν ότι το πρόβλημά της έχει πολλαπλασιαστεί από τον Μάρτιο. Παρά τα όσα έχουν γίνει, η Δέσποινα είναι δυνατή και δηλώνει πως θα παλέψει με τον καρκίνο για ακόμα μια φορά. Όμως δεν εξαρτάται μόνο από την ίδια. Εξαρτάται κυρίως από ένα καθεστώς που καταντά εγκληματικό.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το θάνατο της κρατούμενης Βασιλικής Σταθοπούλου. Η Σταθοπούλου που είχε αντιμετωπίσει τον καρκίνο όσο ήταν ελεύθερη, νοσούσε για μήνες ως κρατούμενη με πολύ σοβαρά συμπτώματα και αντιμετώπισε την αδιαφορία και τον εμπαιγμό. Γιατροί του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ αρνούνταν να την πάνε σε εξωτερικό νοσοκομείο δηλώνοντας ότι προσποιείται την άρρωστη. Την πήγαν στο νοσοκομείο όταν ο καρκίνος κατέστρεψε τον εγκέφαλό της και άρχισε να παραληρεί. Λίγες βδομάδες αργότερα πέθανε. Δεν δόθηκε κανένα περιθώριο ούτε στους γιατρούς του εξωτερικού νοσοκομείου ούτε στην ίδια την Σταθοπούλου να παλέψει άλλη μια φορά με τον καρκίνο. Την ‘‘ευκαιρία’’ αυτή της την αφαίρεσε η φυλακή. Τότε οι συγκρατούμενές της είχαμε αντιδράσει πραγματοποιώντας κινητοποίηση εν είδη κατάληψης στις φυλακές (δεν αφήναμε την υπηρεσία να μπει στην πτέρυγα) που όμως καταστάλθηκε από την υπηρεσία, κατ’ εντολή του Υπουργείου Δικαιοσύνης όπως μας δήλωσαν. Είναι εξάλλου γνωστή η επιλεκτική στάση τόσο του Υπουργείου όσο και της υπηρεσίας του Κορυδαλλού απέναντι στις κινητοποιήσεις που εκδηλώνονται αφού σημασία δεν έχει το ‘‘αντικείμενο’’ όσο το ποιός τις κάνει.
Άλλη χρονίζουσα κατάσταση στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού, είναι αυτή της κρατούμενης Δέσποινας Παναγιωτοπούλου, που πάσχει από σοβαρή περίπτωση διαβήτη(διαβητικό πόδι). Η Παναγιωτοπούλου φτωχή αθίγγανη μεγάλης ηλικίας που έχει μπει πολλές φορές στη φυλακή, είχε πριν τη σύλληψή της πρόβλημα με το πόδι λόγω του διαβήτη. Είναι στη φυλακή έναν χρόνο και το πρόβλημα της έχει επιδεινωθεί ενώ υποφέρει από πόνους. Ενώ ο χειρουργός της φυλακής ζητά επανειλημμένα να την στείλουν σε εξωτερικό νοσοκομείο, η υπεύθυνη του ιατρείου αρνείται να κάνει το καθήκον της. Το γεγονός ότι μπήκε στη φυλακή με πρόβλημα, δεν νομιμοποιεί την αδιαφορία που αντιμετωπίζει, ούτε να της κόψουν τελικά το πόδι.
Ο κοινωνικός ρατσισμός τον οποίο αντιμετωπίζουν τις κρατούμενες και τους κρατούμενους στις φυλακές δεν είναι μικρό φαινόμενο. Ακόμα και από ορισμένους γιατρούς σε φυλακή μπορεί κάποιος να ακούσει: ‘‘ Όταν έκανες ό,τι έκανες δεν σκεφτόσουν την υγεία σου’’ ή ‘‘έκανες ό,τι έκανες και τώρα έρχεσαι σε εμάς να σε κάνουμε καλά’’. Την παραπάνω φράση την άκουσε και η Δέσποινα Ζαχαρίου, και η Ζαχαρίου είναι αθίγγανη, όμως αυτός ο κοινωνικός ρατσισμός όταν εκδηλώνεται προεκτείνεται σε όλες τις φυλετικές και εθνικές κατηγορίες κρατουμένων.
Στοιχεία και στατιστικές για τους θανάτους στις ελληνικές φυλακές από το Υπουργείο Δικαιοσύνης δεν υπάρχουν. Ή μάλλον…είναι καλά κρυμμένα. Το 2016 ‘‘εξαφανίστηκε’’ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης βιβλίο που περιείχε αριθμούς και στατιστικά στοιχεία των θανάτων στις φυλακές τις τελευταίες 3 δεκαετίες. Το βέβαιο είναι ότι τα ποσοστά θνησιμότητας στις φυλακές είναι μεγαλύτερα απ’ ότι για τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Κορυφαίο γεγονός που δείχνει πως από μικρό πρόβλημα υγείας, μπορεί ένας κρατούμενος να χάσει τη ζωή του, είναι ο θάνατος του Ζώσου Μαλτέζου από χαλασμένο δόντι στις 2/2/18. Ένα πρόβλημα που για έναν ελεύθερο άνθρωπο δεν θα ήταν τίποτα, για τον κρατούμενο ήταν αιτία θανάτου. Και αυτό γιατί η υπηρεσία των φυλακών Μαλανδρίνου έδειξε αδιαφορία και όταν τελικά μετά από πολλές ημέρες μεταφέρθηκε στις φυλακές της Λάρισας προκειμένου να πάει σε νοσοκομείο, πέθανε στο κελί του από σηψαιμία. Στις φυλακές Μαλανδρίνου όπως και στις περισσότερες φυλακές δεν υπάρχουν γιατροί. Όταν δε, η φυλακή βρίσκεται εκτός του αστικού ιστού, οι κίνδυνοι πολλαπλασιάζονται, αφού η μεταγωγή σε νοσοκομείο δεν γίνεται εύκολα. Το ‘‘ήσσονος’’ σημασίας πρόβλημα του Μαλτέζου που τελικά κατέληξε θανάσιμο, ήταν προφανώς ο λόγος που η υπηρεσία της φυλακής αδιαφόρησε πλήρως γι’ αυτόν. Ο θάνατος αυτός ήταν χωρίς περιστροφές, ωμή δολοφονία.Το ίδιο ισχύει και για κάθε πρόβλημα υγείας που δεν αντιμετωπίζεται έγκαιρα ή επαρκώς και που θέτει σε κίνδυνο τη ζωή των κρατουμένων.
Μια άλλη κρατούμενη από τις φυλακές της Θήβας (Μ.Σ) με απόστημα στο δόντι, αναγκάστηκε να κάνει εξαγωγή μόνη της αφού δεν της έδιναν αντιβίωση και η κατάστασή της χειροτέρευε. Ο θάνατος του Ζώζου Μαλτέζου πήρε μεγάλες διαστάσεις γιατί η οικογένειά του το δημοσιοποίησε. Όμως τα περισσότερα γεγονότα μένουν στην αφάνεια και δεν μαθαίνονται ποτέ.
Από την εγκληματική αδιαφορία της υπηρεσίας πέθανε κρατούμενος με προβλήματα στην καρδιά το φθινόπωρο του 2017 στα Χανιά γιατί δεν του έδιναν τα φάρμακά που έπρεπε να παίρνει. Αυτή η είδηση πέρασε στα ‘‘ψιλά’’.
Στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού ‘‘Άγιος Παύλος’’ εγκαταλείπονται βαριά άρρωστοι άνδρες κρατούμενοι χωρίς την αναγκαία ιατρική κάλυψη. Τα τελευταία πέντε χρόνια έχουν πεθάνει πάνω από 100 κρατούμενοι, ενώ από τις 4/12/2016 έως τις 2/10/20017 έχουν δηλωθεί 25 θάνατοι σε αυτό. Έχουν γίνει πολλές καταγγελίες για το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού όμως τίποτα δεν έχει γίνει. Το νοσοκομείο αυτό δεν παρέχει ιατρική μέριμνα για τις σοβαρές ασθένειες των κρατουμένων που κρατούνται σε αυτό, δεν έχει την υλικοτεχνική υποδομή και ούτε καν τα βασικά φάρμακα και αναλώσιμα που χρειάζονται.
‘‘Αυτοκτονίες, ψυχικά νοσήματα, στρατιωτικοποίηση των φυλακών και ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας''
Ως πρώτη αιτία θανάτου στις φυλακές δηλώνεται η αυτοκτονία. Στο νοσοκομείο ‘‘Άγιος Παύλος’’ στις αρχές της χρονιάς βρέθηκε κρεμασμένος στην απομόνωση οροθετικός κρατούμενος. Το ίδιο διάστημα στις φυλακές Χανίων έδωσε τέλος στη ζωή του άλλος κρατούμενος με τον ίδιο τρόπο. Η ψυχολογική πίεση που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι ανάλογη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, (τοξικοεξαρτημένοι, άρρωστοι, άποροι κλπ) και των συνθηκών κράτησης, έτσι κάποιοι από αυτούς βάζουν τέλος στη ζωή τους. Οι συνθήκες κράτησης θα επιδεινωθούν και η πίεση πάνω στους κρατούμενους θα αυξηθεί με το νέο πιο αυστηρό πλαίσιο με την στρατιωτικοποίηση των φυλακών που προωθεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όπως αναλυτικά καταγράφει στο κείμενο που έχει δημοσιεύσει η Αγωνιστική Ένωση Κρατουμένων. Σε πολλά άρθρα αποτυπώνεται αυτή η στόχευση. Κυρίαρχο είναι το άρθρο 8 παράγραφος 2 και 4 σημειώσεις ζ, η, θ, ι που αλλάζει το κέντρο λήψης αποφάσεων στις φυλακές, εισάγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία την εξωτερική φρουρά στο συμβούλιο της φυλακής και μαζί με αυτήν μπαίνει στον πυρήνα της σύγχρονης ‘‘σωφρονιστικής’’ πολιτικής η βία, η απειλή βίας και η κατά-στολή. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και το άρθρο 63 παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ρητά για πρώτη φορά από το 1989, η χρήση βίας από υπαλλήλους πάνω στους κρατούμενους. Το άρθρο 11 που επαναφέρει τις φυλακές τύπου Γ΄είναι η κορύφωση της καταστολής σε κρατούμενους που θα εισέρχονται σε καθεστώς εξαίρεσης, ενώ στην παράγραφο 6 σημείωση α προβλέπεται η απομόνωση όσων έχουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Ποιά όμως θα είναι η κατάληξη όσων επι-χειρούν να βάζουν τέλος στη ζωή τους αν βρεθούν και σε καθεστώς απομόνωσης; Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού αυτοκτονικές απόπειρες έχουν αποτραπεί από τις ίδιες τις κρατούμενες που ζουν στον ίδιο χώρο. Το άρθρο 11 με την απομόνωση ‘‘υπογράφει’’ την θανατική καταδίκη των ψυχικά ευάλωτων κρατουμένων, αφού όχι μόνο θα αυξάνεται η πίεση πάνω τους, αλλά δεν θα έχουν κανέναν δίπλα τους να…τους προλαβαίνει. Καθώς το πλαίσιο κράτησης θα γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό, θα αυξάνεται και η θνησιμότητα στις φυλακές είτε από αρρώστιες είτε από αυτοκτονίες. Ένας άρρωστος κρατούμενος ήδη δεν έχει τα περιθώρια να αντιμετωπίζει την όποια αδικία ή την αδιαφορία από την εκάστοτε υπηρεσία και να διεκδικήσει την αναγκαία για την επιβίωσή του ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. Στο νέο πλαίσιο κράτησης που θα διαμορφώσει ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση, νομιμοποιείται να αντιμετωπίζεται ακόμα και με την βία! Η μόνη νομιμοποιημένη ‘‘διέξοδος’’ που δίδεται από το σύστημα των φυλακών είναι τα ψυχοφάρμακα.Αυτά χορηγούνται ‘‘μαγικά’’ και υπάρχουν σε αφθονία για να ‘‘αντιμετωπίσουν’’ οι κρατούμενοι την πίεση της φυλακής, με την φαρμακευτική καταστολή.Τα αποτελέσματα της ψυχιατρικοποίησης των κρατουμένων είναι καταστροφικά: Άνθρωποι ψυχικά υγιείς μετατρέπονται σε ημίτρελοι ή τρελοί, οι εύθραυστες ισορροπίες στις φυλακές διαλύονται ευκολότερα ενώ η ‘‘διέξοδος’’ της αυτοκτονίας έρχεται ακόμα πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχουν όσοι και όσες παίρνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα.
Το κράτος και το σωφρονιστικό σύστημα μας θέλει την καθεμιά και τον καθένα μόνο του απέναντί του ώστε να κατοχυρώνεται η αδυναμία και η ματαιότητα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων.Τα δικαιώματα αυτά θα καταστρατηγηθούν με το νέο Σωφρονιστικό Κώδικα σε μεγάλο βαθμό.Κανένα πρόβλημα στη φυλακή δεν είναι ατομικό. Κάθε ιστορία αυτοανακλά προβλήματα πολύ ευρύτερα που αγγίζουν τον καθένα.Για να μην γίνονται οι φυλακές κρεματόρια για τους κρατούμενους, για να μην μετατρέπεται η όποια ποινή μέσω των συνθηκών κράτησης σε θανατική καταδίκη, χρειάζεται αλληλεγγύη και αντίσταση:
Να σταματήσει η εγκληματική αδιαφορία και ο εμπαιγμός απέναντι στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η υπηρεσία των φυλακών Κορυδαλλού είναι οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη της υγείας της.
Να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ.
Φυλακές χωρίς δυνατότητα άμεσης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν μπορούν να υπάρχουν. Ιατρική φροντίδα και φάρμακα σε όλες τις φυλακές.
Όχι στην εξόντωση μέσω των ψυχοφαρμάκων. Να παρέχονται δημιουργικές διέξοδοι για τους κρατούμενους και να εξετάζονται οι ψυχικά ασθενείς με ιατρικούς και όχι με καπιταλιστικούς όρους.
Όχι στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όχι στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών, τις απομονώσεις και τα καθεστώτα εξαίρεσης.
Ως πρώτη αιτία θανάτου στις φυλακές δηλώνεται η αυτοκτονία. Στο νοσοκομείο ‘‘Άγιος Παύλος’’ στις αρχές της χρονιάς βρέθηκε κρεμασμένος στην απομόνωση οροθετικός κρατούμενος. Το ίδιο διάστημα στις φυλακές Χανίων έδωσε τέλος στη ζωή του άλλος κρατούμενος με τον ίδιο τρόπο. Η ψυχολογική πίεση που βιώνουν οι κρατούμενοι είναι ανάλογη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους, (τοξικοεξαρτημένοι, άρρωστοι, άποροι κλπ) και των συνθηκών κράτησης, έτσι κάποιοι από αυτούς βάζουν τέλος στη ζωή τους. Οι συνθήκες κράτησης θα επιδεινωθούν και η πίεση πάνω στους κρατούμενους θα αυξηθεί με το νέο πιο αυστηρό πλαίσιο με την στρατιωτικοποίηση των φυλακών που προωθεί το Υπουργείο Δικαιοσύνης με τον νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όπως αναλυτικά καταγράφει στο κείμενο που έχει δημοσιεύσει η Αγωνιστική Ένωση Κρατουμένων. Σε πολλά άρθρα αποτυπώνεται αυτή η στόχευση. Κυρίαρχο είναι το άρθρο 8 παράγραφος 2 και 4 σημειώσεις ζ, η, θ, ι που αλλάζει το κέντρο λήψης αποφάσεων στις φυλακές, εισάγοντας για πρώτη φορά στην ιστορία την εξωτερική φρουρά στο συμβούλιο της φυλακής και μαζί με αυτήν μπαίνει στον πυρήνα της σύγχρονης ‘‘σωφρονιστικής’’ πολιτικής η βία, η απειλή βίας και η κατά-στολή. Προς την ίδια κατεύθυνση λειτουργεί και το άρθρο 63 παράγραφος 1, όπου αναφέρεται ρητά για πρώτη φορά από το 1989, η χρήση βίας από υπαλλήλους πάνω στους κρατούμενους. Το άρθρο 11 που επαναφέρει τις φυλακές τύπου Γ΄είναι η κορύφωση της καταστολής σε κρατούμενους που θα εισέρχονται σε καθεστώς εξαίρεσης, ενώ στην παράγραφο 6 σημείωση α προβλέπεται η απομόνωση όσων έχουν αυτοκαταστροφική συμπεριφορά. Ποιά όμως θα είναι η κατάληξη όσων επι-χειρούν να βάζουν τέλος στη ζωή τους αν βρεθούν και σε καθεστώς απομόνωσης; Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού αυτοκτονικές απόπειρες έχουν αποτραπεί από τις ίδιες τις κρατούμενες που ζουν στον ίδιο χώρο. Το άρθρο 11 με την απομόνωση ‘‘υπογράφει’’ την θανατική καταδίκη των ψυχικά ευάλωτων κρατουμένων, αφού όχι μόνο θα αυξάνεται η πίεση πάνω τους, αλλά δεν θα έχουν κανέναν δίπλα τους να…τους προλαβαίνει. Καθώς το πλαίσιο κράτησης θα γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό, θα αυξάνεται και η θνησιμότητα στις φυλακές είτε από αρρώστιες είτε από αυτοκτονίες. Ένας άρρωστος κρατούμενος ήδη δεν έχει τα περιθώρια να αντιμετωπίζει την όποια αδικία ή την αδιαφορία από την εκάστοτε υπηρεσία και να διεκδικήσει την αναγκαία για την επιβίωσή του ιατροφαρμακευτικής φροντίδας. Στο νέο πλαίσιο κράτησης που θα διαμορφώσει ο νέος Σωφρονιστικός Κώδικας η διαμαρτυρία και η διεκδίκηση, νομιμοποιείται να αντιμετωπίζεται ακόμα και με την βία! Η μόνη νομιμοποιημένη ‘‘διέξοδος’’ που δίδεται από το σύστημα των φυλακών είναι τα ψυχοφάρμακα.Αυτά χορηγούνται ‘‘μαγικά’’ και υπάρχουν σε αφθονία για να ‘‘αντιμετωπίσουν’’ οι κρατούμενοι την πίεση της φυλακής, με την φαρμακευτική καταστολή.Τα αποτελέσματα της ψυχιατρικοποίησης των κρατουμένων είναι καταστροφικά: Άνθρωποι ψυχικά υγιείς μετατρέπονται σε ημίτρελοι ή τρελοί, οι εύθραυστες ισορροπίες στις φυλακές διαλύονται ευκολότερα ενώ η ‘‘διέξοδος’’ της αυτοκτονίας έρχεται ακόμα πιο κοντά. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοκαταστροφική συμπεριφορά έχουν όσοι και όσες παίρνουν με τις χούφτες ψυχοφάρμακα.
Το κράτος και το σωφρονιστικό σύστημα μας θέλει την καθεμιά και τον καθένα μόνο του απέναντί του ώστε να κατοχυρώνεται η αδυναμία και η ματαιότητα της διεκδίκησης των δικαιωμάτων των κρατουμένων.Τα δικαιώματα αυτά θα καταστρατηγηθούν με το νέο Σωφρονιστικό Κώδικα σε μεγάλο βαθμό.Κανένα πρόβλημα στη φυλακή δεν είναι ατομικό. Κάθε ιστορία αυτοανακλά προβλήματα πολύ ευρύτερα που αγγίζουν τον καθένα.Για να μην γίνονται οι φυλακές κρεματόρια για τους κρατούμενους, για να μην μετατρέπεται η όποια ποινή μέσω των συνθηκών κράτησης σε θανατική καταδίκη, χρειάζεται αλληλεγγύη και αντίσταση:
Να σταματήσει η εγκληματική αδιαφορία και ο εμπαιγμός απέναντι στη ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΖΑΧΑΡΙΟΥ. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης και η υπηρεσία των φυλακών Κορυδαλλού είναι οι υπεύθυνοι για την εξέλιξη της υγείας της.
Να μεταφερθεί άμεσα στο νοσοκομείο η ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ.
Φυλακές χωρίς δυνατότητα άμεσης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης δεν μπορούν να υπάρχουν. Ιατρική φροντίδα και φάρμακα σε όλες τις φυλακές.
Όχι στην εξόντωση μέσω των ψυχοφαρμάκων. Να παρέχονται δημιουργικές διέξοδοι για τους κρατούμενους και να εξετάζονται οι ψυχικά ασθενείς με ιατρικούς και όχι με καπιταλιστικούς όρους.
Όχι στο νέο Σωφρονιστικό Κώδικα, όχι στην στρατιωτικοποίηση των φυλακών, τις απομονώσεις και τα καθεστώτα εξαίρεσης.
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ (υπέγραψαν 38 γυναίκες του ισογείου)
6/5/18
